Mieczysław Mokrzycki

Mieczysław Mokrzycki (ur. 29 marca 1961 w Majdanie Łukawieckim) – polski biskup rzymskokatolicki, osobisty sekretarz bł. Jana Pawła II od 1996, a następnie Benedykta XVI (do 2006), biskup koadiutor lwowski w latach 2007–2008, arcybiskup metropolita lwowski od 2008, przewodniczący Konferencji Episkopatu Ukrainy obrządku łacińskiego.

Związki z Janem Pawłem II

W Watykanie znalazł się dzięki kard. Marianowi Jaworskiemu, który poprosił Mokrzyckiego o to, żeby pracował przy procesie beatyfikacyjnym sługi Bożego arcybiskupa Józefa Bilczewskiego. Dzięki kard. Dziwiszowi przez sześć miesięcy pracował w Kongregacji do Spraw Kultu, wtedy dał się lepiej poznać Ojcu Świętemu. Od 1996 był drugim sekretarzem osobistym Jana Pawła II. Był odpowiedzialny za kancelarię papieską. Przygotowywał dokumenty, które ten przeglądał i podpisywał. Przynosił też listy, zapraszał gości, przyjmował pielgrzymów, wprowadzał interesantów. Był także papieskim lektorem, m.in. czytał mu gazety. Stała obecność u boku Ojca św. sprawiła, że dziennikarze chętnie pytają go o życie codzienne w Watykanie. Owocem takich rozmów są m.in. książki Brygidy Grysiak pt. Najbardziej lubił wtorki i Miejsce dla każdego.

Mieczysław Mokrzycki o Janie Pawle II

Ojciec święty był w kontaktach z innymi bardzo prostym człowiekiem, kimś bardzo ludzkim, nie czuło się przed nim ani strachu, ani lęku. Nie miało się przed oczyma jakiegoś dyktatora głowy państwa, czy przywódcy religijnego, który odstrasza, nakazuje pewne rzeczy. Był to człowiek pokoju, wewnętrznego spokoju i tą dobrocią i tym spokojem promieniował, na każdego oddziaływał, kto się z nim spotykał. Nie czuło się jakiegoś wielkiego dystansu. Okazywaliśmy Ojcu świętemu wielki szacunek i poważanie, ale to z miłości i szacunku do człowieka. Był naturalny, prosty i w życiu i w kontaktach ze swoimi sekretarzami.

— Wywiad udzielony telewizji Trwam, prowadzony przez o. Zdzisława Klafkę

Zawsze wywierało na mnie ogromne wrażenie to, że Ojciec Święty Jan Paweł II był człowiekiem głębokiej modlitwy, niezwykłego skupienia i wielkiej dyscypliny. Nigdy nie tracił ani chwili czasu. Zawsze był skupiony, a równocześnie otwarty na innych. Widać było, że miał podzielność uwagi. Ojciec Święty bardzo dużo czasu poświęcał na modlitwę. Gdy wychodził ze swego pokoju, już zaczynał się modlić, roztaczał atmosferę modlitwy. Wtedy nie rozmawiał z nami, rozmawiał z Panem Bogiem.

— Krzysztof Tadej, Świadkowie świętości: Jan Paweł II znany i nieznany w opowieściach swych przyjaciół i najbliższych współpracowników, s. 167

Bibliografia

• Krzysztof Tadej, Świadkowie świętości: Jan Paweł II znany i nieznany w opowieściach swych przyjaciół i najbliższych współpracowników, Edipresse, Warszawa 2006 ISBN 8374771178

Zobacz także

Stanisław Dziwisz