Redemptionis donum

Treść hasła pochodzi z publikacji „Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II”, Wydawnictwo M, Kraków 2010
Autor hasła: o. Maciej Zięba OP

Redemptionis donum (Osoby konsekrowane - świadkami Chrystusa) - adhortację apostolską, opublikowaną 25 marca 1984, Jan Paweł II skierował do zakonników i zakonnic pod koniec Jubileuszowego Roku Odkupienia. Trzeba dodać, że użyty przez Papieża w podtytule termin konsekracja zakonna dotyczy wszystkich osób, które złożyły śluby zakonne. Obejmuje więc on zarówno mnichów i mniszki z zakonów powstałych we wczesnym średniowieczu i wiodących życie kontemplacyjne z dala od miasta, zakonników i zakonnice, których zakony założono w pełni średniowiecza, żyjących w centrum miasta i prowadzących życie kontemplacyjno-czynne, oraz członków zgromadzeń i świeckich instytutów, grup kapłanów lub ludzi świeckich, które powstały w trzech ostatnich stuleciach, powołane do szczególnego, konkretnego dzieła (np. misje w Afryce, opieka nad samotnymi matkami, praca w hospicjach). Do tej licznej i bardzo różnorodnej grupy w Kościele, którą łączą więzy zakonnej konsekracji, kieruje Jan Paweł II słowo miłości Kościoła. I rzeczywiście, kluczem do tej niewielkiej objętością adhortacji jest słowo miłość. Rozpoczyna ją papieskie rozważanie nad sceną spotkania bogatego młodzieńca, pytającego, co ma uczynić, aby być doskonałym. Odpowiedzią Jezusa, który zanim wypowiedział jakiekolwiek słowo, było to, że spojrzał na niego z miłością.

Tezy adhortacji

Prowadzi to Jana Pawła II do wniosku, że u źródła każdego powołania można odnaleźć pełne miłości spojrzenie Chrystusa: Powołanie na drogę rad ewangelicznych rodzi się z wewnętrznego spotkania z miłością Chrystusa, która jest miłością odkupieńczą. Chrystus wzywa przez tę właśnie swoją odkupieńczą miłość. W strukturze powołania spotkanie z tą miłością staje się czymś na wskroś osobistym. Kiedy "Jezus spojrzał i umiłował", wzywając każdego i każdą z Was, drodzy Bracia i Siostry, wówczas ta Jego miłość odkupieńcza została skierowana do określonej osoby, nabierając zarazem rysów oblubieńczych: stała się miłością wybrania. Miłość taka ogarnia całą osobę z duszą i ciałem, mężczyznę czy kobietę w jego lub jej jedynym i niepowtarzalnym "ja" osobowym. Ten, który jest odwiecznie oddany Ojcu, samego siebie "daje" w tajemnicy Odkupienia, wezwał oto człowieka, aby on również całego siebie dał na szczególną służbę dzieła Odkupienia poprzez przynależność do braterskiej Wspólnoty, uznanej i zatwierdzonej przez Kościół.

Następnie – nadal odwołując się do dialogu z młodzieńcem – Jan Paweł II pokazuje, że prawdziwym skarbem nie jest posiadanie wielu dóbr, lecz nasze człowieczeństwo. Odkrywając piękno tego skarbu w sobie i w innych, a także kontemplując postawę Jezusa, człowiek dojrzewa do tego, by ze swego życia uczynić dar: „Struktura tego powołania, którą odczytujemy w słowach wypowiedzianych do młodzieńca z Ewangelii synoptyków, kształtuje się w miarę odkrywania istotnego skarbu własnego człowieczeństwa w perspektywie tego «skarbu», jaki człowiek «ma w niebie». W tej perspektywie istotny skarb własnego człowieczeństwa wiąże się z tym, aby «być, dając siebie»”.

Kolejnym elementem rozważań Jana Pawła II jest konsekracja zakonna, nowa więź, która – bazując na więzi zadzierzgniętej przez chrzest – łączy człowieka poprzez śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości ze Zbawicielem. „Profesja zakonna – zakorzeniona na sakramentalnym podłożu Chrztu – jest nowym «zanurzeniem w śmierć Chrystusa»: nowym – poprzez świadomość i wybór, nowym – poprzez miłość i powołanie, nowym – poprzez nieustanne «nawrócenie». Owo «zanurzenie w śmierć» sprawia, że – «pogrzebany wraz z Chrystusem» człowiek – «wkracza w nowe życie jak Chrystus»”.

Z kolei Ojciec Święty przechodzi do rozważenia rad ewangelicznych. Mówiąc o czystości, przypomina: „Nie zawiera się – ani w słowach Chrystusa, ani w słowach Pawłowych – jakiekolwiek upośledzenie małżeństwa. Ewangeliczna rada czystości jest tylko wskazaniem na tę szczególną możliwość, jaką miłość oblubieńcza Samego Chrystusa – samego Pana – stanowi dla serca ludzkiego, zarówno dla mężczyzny, jak dla kobiety. «Bezżenność dla królestwa niebieskiego» nie jest bowiem tylko dobrowolną rezygnacją z małżeństwa i życia rodzinnego, ale charyzmatycznym wyborem Chrystusa jako wyłącznego Oblubieńca”. Ubóstwo jest uwolnieniem od żądzy posiadania dóbr i zarazem znakiem pełnego zaufania Chrystusowi. „Tylko ludzie, którzy są w ten sposób «ubodzy», są też wewnętrznie uzdolnieni do tego, aby pojąć ubóstwo Tego, który jest nieskończenie bogaty. Ubóstwo Chrystusa kryje w sobie to nieskończone bogactwo Boga – jest właśnie tego bogactwa nieomylnym wyrazem. To bogactwo bowiem, jakim jest Bóstwo samo, nie mogłoby się właściwie wyrazić w żadnym z dóbr stworzonych, w żadnym z dóbr tego świata”. Z kolei ślub posłuszeństwa jest decyzją wyzwalania się z egocentryzmu i wiary w Bożą Opatrzność. Papież przypomina: „Pamiętajcie również, drodzy Bracia i Siostry, że posłuszeństwo, które ślubujecie, poświęcając się bez reszty Bogu przez profesję rad ewangelicznych – jest szczególnym wyrazem wewnętrznej wolności”.

Ostatni rozdział adhortacji nosi tytuł: „Miłość Kościoła”. Chodzi tu o miłość Kościoła ku Chrystusowi; miłość, którą Kościół okazuje osobom konsekrowanym oraz miłość wyrażającą się poprzez świadectwo osób żyjących w przestrzeni ślubów. „Tego właśnie świadectwa miłości potrzebuje współczesny świat i ludzkość. Potrzebuje świadectwa Odkupienia, tak jak ono wypisane jest w profesji rad ewangelicznych. Każda z tych rad na swój sposób, i wszystkie razem w ich wewnętrznym powiązaniu, «świadczą » o Odkupieniu, które mocą Chrystusowego Krzyża i Zmartwychwstania prowadzi świat i ludzkość w Duchu Świętym do tego ostatecznego wypełnienia, jakie człowiek a przez człowieka całe stworzenie – znajduje w Bogu, i tylko w Bogu. Bezcenne jest przeto Wasze świadectwo. Trzeba tylko wciąż o to zabiegać, ażeby było ono w pełni przejrzyste, i w pełni owocne wśród ludzi”.

Życie chrześcijanina, zwłaszcza chrześcijanina żyjącego radami ewangelicznymi, winno być przejrzyste lub – jak nauczali Ojcowie Kościoła – winno być misterium lunae, tajemnicą księżyca, który promieniuje nie własnym światłem, ale oświetla ludzi światłem słońca. Tym Wschodzącym Słońcem, uczy Ewangelia (por. Łk 1,78), jest sam Jezus Chrystus.

Linki zewnętrzne

Adhortacja Redemptionis donum

Opracowania nt. adhortacji Redemptionis donum

• o. Maciej Zięba OP, Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II, Wydawnictwo M, Kraków 2010, s.127-130 ISBN 9788375952520