Dymitr I: Różnice pomiędzy wersjami
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m |
|||
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Dymitr I]] (imię świeckie: ''Demetrios Papadopoulos'', gr. ''Δημήτριος Παπαδόπουλος'') (ur. w 1914 w Stambule w Turcji, zm. w 1991 tamże) - grecki duchowny prawosławny, ekumeniczny patriarcha Konstantynopola, honorowy | + | [[Dymitr I]] (imię świeckie: ''Demetrios Papadopoulos'', gr. ''Δημήτριος Παπαδόπουλος'') (ur. w 1914 w Stambule w Turcji, zm. w 1991 tamże) - grecki duchowny prawosławny, ekumeniczny patriarcha Konstantynopola, honorowy zwierzchnik Cerkwi prawosławnej w latach 1972-1991. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1942, biskupie w 1964 roku. Tron patriarchy 231 metropolity Konstantynopola objął po śmierci Atenagorasa I, który wraz z papieżem [[Paweł VI|Pawłem VI]] rozpoczął w latach 60. XX wieku proces pojednania obydwu Kościołów. Zasłużony w dialogu [[ekumenizm|ekumenicznym]]. W 1979 roku zainaugurował oficjalny i stały dialog teologiczny z Kościołem katolickim<ref>Biografia na oficjalnej stronie Patriarchatu Ekumenicznego http://patriarchate.org/index</ref> |
==Relacje z Janem Pawłem II== | ==Relacje z Janem Pawłem II== | ||
| − | + | Patriarcha kilkukrotnie spotkał się papieżem. Był gospodarzem wizyty Jana Pawła II w siedzibie Patriarchatu Ekumenicznego w stambulskiej dzielnicy Fanar, towarzyszącej pielgrzymce do Turcji w listopadzie 1979 roku<ref>[[Pielgrzymka zagraniczna (4)| (E) 4. Turcja, 28-30 XI 1979]]</ref>. Obydwaj hierarchowie podpisali wówczas wspólną deklarację ekumeniczną. W jej treści możemy przeczytać m.in: | |
{{Cytat box | {{Cytat box | ||
| − | |cytat =Celem dialogu teologicznego jest nie tylko postęp w kierunku przywrócenia pełnej wspólnoty między siostrzanymi Kościołami katolickim i prawosławnym, ale również wniesienie wkładu w dialog coraz powszechniej prowadzony w poszukującym jedności świecie chrześcijańskim. Dialog miłości (por. J 13, 24; Ef 4, 1-7), zakorzeniony w pełnej wierności jedynemu Panu, Jezusowi Chrystusowi i Jego woli w odniesieniu do Jego Kościoła (J 17, 21), otworzył drogę do lepszego poznania wzajemnych pozycji teologicznych - a dzięki temu, do nowego podejścia w pracach teologicznych i nowej postawy wobec wspólnej przeszłości naszych Kościołów. To oczyszczenie zbiorowej pamięci naszych Kościołów jest ważnym owocem dialogu miłości i niezbędnym warunkiem przyszłych postępów. Ten dialog miłości musi toczyć się | + | |cytat =Celem dialogu teologicznego jest nie tylko postęp w kierunku przywrócenia pełnej wspólnoty między siostrzanymi Kościołami katolickim i prawosławnym, ale również wniesienie wkładu w dialog coraz powszechniej prowadzony w poszukującym jedności świecie chrześcijańskim. Dialog miłości (por. J 13, 24; Ef 4, 1-7), zakorzeniony w pełnej wierności jedynemu Panu, Jezusowi Chrystusowi i Jego woli w odniesieniu do Jego Kościoła (J 17, 21), otworzył drogę do lepszego poznania wzajemnych pozycji teologicznych - a dzięki temu, do nowego podejścia w pracach teologicznych i nowej postawy wobec wspólnej przeszłości naszych Kościołów. To oczyszczenie zbiorowej pamięci naszych Kościołów jest ważnym owocem dialogu miłości i niezbędnym warunkiem przyszłych postępów. Ten dialog miłości musi toczyć się dalej i stawać coraz silniejszym w złożonej sytuacji, jaką odziedziczyliśmy po przeszłości, a która stanowi rzeczywistość, w której muszą być dziś dokonywane nasze wysiłki. |
|źródło =Deklaracja ekumeniczna z 30 listopada 1979 roku<ref> Jan Paweł II, ''Dzieła zebrane'' t. XIV, s. 677</ref>. | |źródło =Deklaracja ekumeniczna z 30 listopada 1979 roku<ref> Jan Paweł II, ''Dzieła zebrane'' t. XIV, s. 677</ref>. | ||
|width = | |width = | ||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
}} | }} | ||
| − | W grudniu 1987 Dymitr I odwiedził Wieczne Miasto, gdzie został przyjęty przez Jana Pawła II na audiencji w dniu 3 grudnia. 7 grudnia obydwaj patriarchowie podpisali drugą deklarację ekumeniczną oraz | + | W grudniu 1987 Dymitr I odwiedził Wieczne Miasto, gdzie został przyjęty przez Jana Pawła II na audiencji w dniu 3 grudnia. 7 grudnia obydwaj patriarchowie podpisali drugą deklarację ekumeniczną oraz wzięli udział w ekumenicznych nieszporach w Bazylice świętego Piotra. W ich trakcie, papież i metropolita odmówili wspólnie Credo w języku greckim w wersji nicejsko-konstantynopolitańskiej, nie zawierającej przyjmowanego przez katolików sformułowania o ''filioque'' (pochodzeniu Ducha Świętego od Ojca i Syna), które z kolei odrzucają prawosławni<ref>http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint_pl.html</ref>. |
Treść deklaracji ekumenicznej zwracała uwagę na konieczność wzmożenia wysiłków na rzecz jedności chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu i wytrwałych modlitw do Ducha Świętego o dojście do pełnej komunii eucharystycznej między Cerkwią a Kościołem katolickim. | Treść deklaracji ekumenicznej zwracała uwagę na konieczność wzmożenia wysiłków na rzecz jedności chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu i wytrwałych modlitw do Ducha Świętego o dojście do pełnej komunii eucharystycznej między Cerkwią a Kościołem katolickim. | ||
{{Cytat box | {{Cytat box | ||
| − | |cytat =Prosimy Ducha Świętego, który w Dniu Zielonych Świąt ukazał jedność w różnorodności języków, by doprowadził nas do pełni prawdy (por. J 16, 13) i sprawił, że zostaną znalezione sposoby rozwiązana trudności stojące jeszcze na przeszkodzie | + | |cytat =Prosimy Ducha Świętego, który w Dniu Zielonych Świąt ukazał jedność w różnorodności języków, by doprowadził nas do pełni prawdy (por. J 16, 13) i sprawił, że zostaną znalezione sposoby rozwiązana trudności stojące jeszcze na przeszkodzie pełnej jedności, która wyrazi się we wspólnym sprawowaniu Eucharystii (...). Idąc za przykładem Chrystusa, który karmi swój Kościół i otacza go troskliwą miłością, odnawiamy wobec Boga nasze wspólne zobowiązanie popierania, na wszelki możliwy sposób, dialogu miłości (por. Ef 5, 29). W tym duchu odrzucamy wszelki prozelityzm oraz wszystkie postawy, które byłyby lub mogłyby być przyjęte jako brak poszanowania. |
|źródło =Deklaracja ekumeniczna z 7 grudnia 1987 roku<ref>''Dzieła zebrane'' t. XIV s. 683-684</ref>. | |źródło =Deklaracja ekumeniczna z 7 grudnia 1987 roku<ref>''Dzieła zebrane'' t. XIV s. 683-684</ref>. | ||
|width = | |width = | ||
Aktualna wersja na dzień 14:39, 4 lut 2014
Dymitr I (imię świeckie: Demetrios Papadopoulos, gr. Δημήτριος Παπαδόπουλος) (ur. w 1914 w Stambule w Turcji, zm. w 1991 tamże) - grecki duchowny prawosławny, ekumeniczny patriarcha Konstantynopola, honorowy zwierzchnik Cerkwi prawosławnej w latach 1972-1991. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1942, biskupie w 1964 roku. Tron patriarchy 231 metropolity Konstantynopola objął po śmierci Atenagorasa I, który wraz z papieżem Pawłem VI rozpoczął w latach 60. XX wieku proces pojednania obydwu Kościołów. Zasłużony w dialogu ekumenicznym. W 1979 roku zainaugurował oficjalny i stały dialog teologiczny z Kościołem katolickim[1]
Spis treści
Relacje z Janem Pawłem II
Patriarcha kilkukrotnie spotkał się papieżem. Był gospodarzem wizyty Jana Pawła II w siedzibie Patriarchatu Ekumenicznego w stambulskiej dzielnicy Fanar, towarzyszącej pielgrzymce do Turcji w listopadzie 1979 roku[2]. Obydwaj hierarchowie podpisali wówczas wspólną deklarację ekumeniczną. W jej treści możemy przeczytać m.in:
Celem dialogu teologicznego jest nie tylko postęp w kierunku przywrócenia pełnej wspólnoty między siostrzanymi Kościołami katolickim i prawosławnym, ale również wniesienie wkładu w dialog coraz powszechniej prowadzony w poszukującym jedności świecie chrześcijańskim. Dialog miłości (por. J 13, 24; Ef 4, 1-7), zakorzeniony w pełnej wierności jedynemu Panu, Jezusowi Chrystusowi i Jego woli w odniesieniu do Jego Kościoła (J 17, 21), otworzył drogę do lepszego poznania wzajemnych pozycji teologicznych - a dzięki temu, do nowego podejścia w pracach teologicznych i nowej postawy wobec wspólnej przeszłości naszych Kościołów. To oczyszczenie zbiorowej pamięci naszych Kościołów jest ważnym owocem dialogu miłości i niezbędnym warunkiem przyszłych postępów. Ten dialog miłości musi toczyć się dalej i stawać coraz silniejszym w złożonej sytuacji, jaką odziedziczyliśmy po przeszłości, a która stanowi rzeczywistość, w której muszą być dziś dokonywane nasze wysiłki.
— Deklaracja ekumeniczna z 30 listopada 1979 roku[3].
W grudniu 1987 Dymitr I odwiedził Wieczne Miasto, gdzie został przyjęty przez Jana Pawła II na audiencji w dniu 3 grudnia. 7 grudnia obydwaj patriarchowie podpisali drugą deklarację ekumeniczną oraz wzięli udział w ekumenicznych nieszporach w Bazylice świętego Piotra. W ich trakcie, papież i metropolita odmówili wspólnie Credo w języku greckim w wersji nicejsko-konstantynopolitańskiej, nie zawierającej przyjmowanego przez katolików sformułowania o filioque (pochodzeniu Ducha Świętego od Ojca i Syna), które z kolei odrzucają prawosławni[4].
Treść deklaracji ekumenicznej zwracała uwagę na konieczność wzmożenia wysiłków na rzecz jedności chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu i wytrwałych modlitw do Ducha Świętego o dojście do pełnej komunii eucharystycznej między Cerkwią a Kościołem katolickim.
Prosimy Ducha Świętego, który w Dniu Zielonych Świąt ukazał jedność w różnorodności języków, by doprowadził nas do pełni prawdy (por. J 16, 13) i sprawił, że zostaną znalezione sposoby rozwiązana trudności stojące jeszcze na przeszkodzie pełnej jedności, która wyrazi się we wspólnym sprawowaniu Eucharystii (...). Idąc za przykładem Chrystusa, który karmi swój Kościół i otacza go troskliwą miłością, odnawiamy wobec Boga nasze wspólne zobowiązanie popierania, na wszelki możliwy sposób, dialogu miłości (por. Ef 5, 29). W tym duchu odrzucamy wszelki prozelityzm oraz wszystkie postawy, które byłyby lub mogłyby być przyjęte jako brak poszanowania.
— Deklaracja ekumeniczna z 7 grudnia 1987 roku[5].
Jan Paweł II o Dymitrze I
Kiedy po śmierci Papieża Pawła VI i krótkim pontyfikacie Jana Pawła I została mi powierzona misja Biskupa Rzymu, uznałem za jedną z pierwszych powinności mej papieskiej posługi odnowienie osobistego kontaktu z Patriarchą ekumenicznym Dimitriosem I, który przejął tymczasem w Konstantynopolu następstwo po Patriarsze Atenagorasie. Podczas mej wizyty w Fanarze w dniu 29 listopada 1979 r. mogliśmy wspólnie z Patriarchą podjąć decyzję o nawiązaniu dialogu teologicznego pomiędzy Kościołem katolickim a wszystkimi Kościołami prawosławnymi pozostającymi w kanonicznej jedności z Konstantynopolem. Warto dodać, że w tym samym czasie były już w toku przygotowania do przyszłego soboru Kościołów prawosławnych. Dążenie do harmonii między nimi służy życiu i żywotności tych siostrzanych Kościołów, między innymi ze względu na rolę, jaką winny one odegrać na drodze ku jedności. Patriarcha ekumeniczny zechciał odwzajemnić mi wizytę, jaką mu złożyłem, tak że w grudniu 1987 r. mogłem z radością gościć go w Rzymie, gdzie powitałem go serdecznie i uroczyście, w sposób należny jego godności.
— Encyklika Ut unum sint, 1995, pkt 52[6].
Przypisy
- ↑ Biografia na oficjalnej stronie Patriarchatu Ekumenicznego http://patriarchate.org/index
- ↑ (E) 4. Turcja, 28-30 XI 1979
- ↑ Jan Paweł II, Dzieła zebrane t. XIV, s. 677
- ↑ http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint_pl.html
- ↑ Dzieła zebrane t. XIV s. 683-684
- ↑ Zintegrowana Baza Tekstów Papieskich http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/373
Bibliografia
- Wacław Hryniewicz OMI, Kościoły siostrzane. Dialog katolicko-prawosławny w latach 1980-1991., Verbinum 1993. ISBN 83857620207
