Działalność naukowa Karola Wojtyły: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Podczas nauki w szkole średniej Wojtyła przejawiał zamiłowanie do przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza języka polskiego, historii i filozofii. Po zdaniu matury w 1938 roku zapisał się na studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym czasie fascynowała go twórczość polskich romantyków, zwłaszcza [[Juliusz Słowacki|Juliusza Słowackiego]], [[Cyprian Kamil Norwid|Cypriana Kamila Norwida]], poezja [[Jan Kochanowski|Jana Kochanowskiego]] oraz dzieła teatralne [[Stanisław Wyspiański|Stanisława Wyspiańskiego]]. Na początku okupacji hitlerowskiej rozpoczął się również, trwający całe życie intelektualno-duchowy związek Wojtyły z XVI-wieczną hiszpańską mistyką karmelitańską, szczególnie dziełami [[Święty Jan od Krzyża|Świętego Jana od Krzyża]] i [[Teresa z Avila|Teresy z Avila]]. Wyraźne ślady romantycznych, mesjanistycznych i mistycznych fascynacji Wojtyły widoczne były w działalności [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]], założonego w konspiracji jesienią 1941 roku przez [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]]. Wojtyła blisko współpracował z tą grupą do momentu wstąpienia do tajnego seminarium duchownego w 1942 roku. Po latach, Jan Paweł II wspominał, że to właśnie na początku lat 40. w jego rozwoju intelektualnym nastąpiło wyraźne przesunięcie od fascynacji literaturą i teatrem w kierunku filozofii, antropologii i teologii<ref>Jan Paweł II, ''Dar i Tajemnica. W pięćdziesięciolecie moich święceń kapłańskich'', Kraków 1996, s. 13</ref>. | Podczas nauki w szkole średniej Wojtyła przejawiał zamiłowanie do przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza języka polskiego, historii i filozofii. Po zdaniu matury w 1938 roku zapisał się na studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym czasie fascynowała go twórczość polskich romantyków, zwłaszcza [[Juliusz Słowacki|Juliusza Słowackiego]], [[Cyprian Kamil Norwid|Cypriana Kamila Norwida]], poezja [[Jan Kochanowski|Jana Kochanowskiego]] oraz dzieła teatralne [[Stanisław Wyspiański|Stanisława Wyspiańskiego]]. Na początku okupacji hitlerowskiej rozpoczął się również, trwający całe życie intelektualno-duchowy związek Wojtyły z XVI-wieczną hiszpańską mistyką karmelitańską, szczególnie dziełami [[Święty Jan od Krzyża|Świętego Jana od Krzyża]] i [[Teresa z Avila|Teresy z Avila]]. Wyraźne ślady romantycznych, mesjanistycznych i mistycznych fascynacji Wojtyły widoczne były w działalności [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]], założonego w konspiracji jesienią 1941 roku przez [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]]. Wojtyła blisko współpracował z tą grupą do momentu wstąpienia do tajnego seminarium duchownego w 1942 roku. Po latach, Jan Paweł II wspominał, że to właśnie na początku lat 40. w jego rozwoju intelektualnym nastąpiło wyraźne przesunięcie od fascynacji literaturą i teatrem w kierunku filozofii, antropologii i teologii<ref>Jan Paweł II, ''Dar i Tajemnica. W pięćdziesięciolecie moich święceń kapłańskich'', Kraków 1996, s. 13</ref>. | ||
| − | W dziedzinie filozofii Wojtyła przejawiał zainteresowanie zarówno klasyczną myślą Tomasza z Akwinu oraz kierunkami neotomistycznymi, jak też fenomenologią Edmunda Husserla oraz wyrosłą na jej gruncie etyką [[Max Scheler|Maxa Schelera]]. Po II wojnie światowej, Wojtyła zbliżył się także do personalizmu, reprezentowanego przez naukowców i pisarzy w rodzaju Emmanuela Mouniera, Jacquesa Maritaine`a oraz Gabriela Marcela. | + | W dziedzinie filozofii Wojtyła przejawiał zainteresowanie zarówno klasyczną myślą Tomasza z Akwinu oraz kierunkami neotomistycznymi, jak też fenomenologią Edmunda Husserla oraz wyrosłą na jej gruncie etyką [[Max Scheler|Maxa Schelera]]. Po II wojnie światowej, Wojtyła zbliżył się także do personalizmu, reprezentowanego przez naukowców i pisarzy w rodzaju [[Emmanuel Mounier|Emmanuela Mouniera]], [[Jacques Maritain|Jacquesa Maritaine`a] oraz [Gabriel Marcela|Gabriela Marcela]. |
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
{{Przypisy}} | {{Przypisy}} | ||
Wersja z 11:13, 9 sty 2014
Działałność naukowa Karola Wojtyły - badania z zakresu filozofii Boga, teorii poznania, etyki oraz antropologii prowadzone przez Karola Wojtyłę od połowy lat czterdziestych do momentu wyboru na papieża w październiku 1978 roku. Apogeum pracy naukowej przyszłej głowy Kościoła katolickiego przypadło na lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte XX wieku.
Formacja intelektualno-duchowa
Podczas nauki w szkole średniej Wojtyła przejawiał zamiłowanie do przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza języka polskiego, historii i filozofii. Po zdaniu matury w 1938 roku zapisał się na studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym czasie fascynowała go twórczość polskich romantyków, zwłaszcza Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, poezja Jana Kochanowskiego oraz dzieła teatralne Stanisława Wyspiańskiego. Na początku okupacji hitlerowskiej rozpoczął się również, trwający całe życie intelektualno-duchowy związek Wojtyły z XVI-wieczną hiszpańską mistyką karmelitańską, szczególnie dziełami Świętego Jana od Krzyża i Teresy z Avila. Wyraźne ślady romantycznych, mesjanistycznych i mistycznych fascynacji Wojtyły widoczne były w działalności Teatru Rapsodycznego, założonego w konspiracji jesienią 1941 roku przez Mieczysława Kotlarczyka. Wojtyła blisko współpracował z tą grupą do momentu wstąpienia do tajnego seminarium duchownego w 1942 roku. Po latach, Jan Paweł II wspominał, że to właśnie na początku lat 40. w jego rozwoju intelektualnym nastąpiło wyraźne przesunięcie od fascynacji literaturą i teatrem w kierunku filozofii, antropologii i teologii[1].
W dziedzinie filozofii Wojtyła przejawiał zainteresowanie zarówno klasyczną myślą Tomasza z Akwinu oraz kierunkami neotomistycznymi, jak też fenomenologią Edmunda Husserla oraz wyrosłą na jej gruncie etyką Maxa Schelera. Po II wojnie światowej, Wojtyła zbliżył się także do personalizmu, reprezentowanego przez naukowców i pisarzy w rodzaju Emmanuela Mouniera, [[Jacques Maritain|Jacquesa Maritaine`a] oraz [Gabriel Marcela|Gabriela Marcela].
Przypisy
- ↑ Jan Paweł II, Dar i Tajemnica. W pięćdziesięciolecie moich święceń kapłańskich, Kraków 1996, s. 13
