Sprawa arcybiskupa Marcela Lefebvre: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 5: | Linia 5: | ||
==Relacje z Janem Pawłem II== | ==Relacje z Janem Pawłem II== | ||
| − | 16 grudnia 1978 roku nowo wybrany papież przyjął abpa Lefebvre`a na audiencji w Watykanie. Według relacji samego arcybiskupa nie przyniosła ona konkretnych rezultatów. | + | 16 grudnia 1978 roku nowo wybrany papież przyjął abpa Lefebvre`a na audiencji w Watykanie.|źródło =<ref>[http://http://www.ultramontes.pl/econe_koniec_historia.htm</ref> Według relacji samego arcybiskupa nie przyniosła ona konkretnych rezultatów. |
W listopadzie 1983 roku abp Lefebvre wraz z emerytowanym biskupem brazylijskiej diecezji Campos [[Antonio de Castro Mayer|Antonio de Castro Mayerem]] wystosowali list otwarty do Jana Pawła II, krytykujący wiele aspektów nauczania posoborowego Kościoła, w tym między innymi– kolegializm skutkujący osłabieniem władzy papieskiej, rezygnację z popierania przez Stolicę Apostolską katolicyzmu jako religii panującej, działania ekumeniczne (zdaniem biskupów przeczące tradycyjnemu nauczaniu o niemożliwości zbawienia poza Kościołem), rezygnację ze sprawowanego do końca lat 60. XX wieku rytu Mszy świętej oraz uleganie Watykanu i teologów katolickich wpływom modernizmu i [[protestantyzm|protestantyzmu]]. Hierarchowie pisali w liście m.in.: | W listopadzie 1983 roku abp Lefebvre wraz z emerytowanym biskupem brazylijskiej diecezji Campos [[Antonio de Castro Mayer|Antonio de Castro Mayerem]] wystosowali list otwarty do Jana Pawła II, krytykujący wiele aspektów nauczania posoborowego Kościoła, w tym między innymi– kolegializm skutkujący osłabieniem władzy papieskiej, rezygnację z popierania przez Stolicę Apostolską katolicyzmu jako religii panującej, działania ekumeniczne (zdaniem biskupów przeczące tradycyjnemu nauczaniu o niemożliwości zbawienia poza Kościołem), rezygnację ze sprawowanego do końca lat 60. XX wieku rytu Mszy świętej oraz uleganie Watykanu i teologów katolickich wpływom modernizmu i [[protestantyzm|protestantyzmu]]. Hierarchowie pisali w liście m.in.: | ||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
Pomimo tak zdecydowanego stanowiska abpa Lefebvre`a, wciąż nie rezygnowano z prób załagodzenia konfliktu i uregulowania sytuacji prawno-kanonicznej Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, w które osobiście zaangażował się ówczesny prefekt [[Kongregacja Nauki Wiary|Kongregacji Nauki Wiary]] kardynał [[Joseph Ratzinger]]. Mimo tego, arcybiskup coraz częściej podkreślał, że z uwagi na coraz bardziej zaawansowany wiek będzie dążył do [[sukcesji apostolskiej]] i zapewnieniu Bractwu nowych biskupów. Taki był też główny cel jego negocjacji prowadzonych z kard. [[Joseph Ratzinger|Ratzingerem]] od końca 1987 do 5 maja 1988 roku . | Pomimo tak zdecydowanego stanowiska abpa Lefebvre`a, wciąż nie rezygnowano z prób załagodzenia konfliktu i uregulowania sytuacji prawno-kanonicznej Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, w które osobiście zaangażował się ówczesny prefekt [[Kongregacja Nauki Wiary|Kongregacji Nauki Wiary]] kardynał [[Joseph Ratzinger]]. Mimo tego, arcybiskup coraz częściej podkreślał, że z uwagi na coraz bardziej zaawansowany wiek będzie dążył do [[sukcesji apostolskiej]] i zapewnieniu Bractwu nowych biskupów. Taki był też główny cel jego negocjacji prowadzonych z kard. [[Joseph Ratzinger|Ratzingerem]] od końca 1987 do 5 maja 1988 roku . | ||
| − | 5 maja 1988 kard. [[Ratzinger]] i abp Lefebvre sygnowali porozumienie, na mocy którego Bractwo miało uzyskać opiekę pastoralną biskupa, który miał być wyświęcony spośród kandydatów zaakceptowanych przez wspólnotę oraz Watykan. Dzień później, arcybiskup wycofał się jednak z wcześniejszych ustaleń, twierdząc, że Stolica Apostolska nie będzie w stanie zaakceptować listę kandydatów na biskupów proponowaną przez Bractwo. Lefebvre zapowiedział równocześnie, że w możliwie najkrótszym terminie dokona święceń biskupich bez mandatu papieża. 3 czerwca 1988 roku Jan Paweł II w liście do arcybiskupa ostrzegł , że „zamierzenie takiego aktu nie może być postrzegane inaczej niż akt schizmatycki, którego konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci, Drogi Bracie, dobrze znane”. | + | 5 maja 1988 kard. [[Ratzinger]] i abp Lefebvre sygnowali porozumienie, na mocy którego Bractwo miało uzyskać opiekę pastoralną biskupa, który miał być wyświęcony spośród kandydatów zaakceptowanych przez wspólnotę oraz Watykan. Dzień później, arcybiskup wycofał się jednak z wcześniejszych ustaleń, twierdząc, że Stolica Apostolska nie będzie w stanie zaakceptować listę kandydatów na biskupów proponowaną przez Bractwo. Lefebvre zapowiedział równocześnie, że w możliwie najkrótszym terminie dokona święceń biskupich bez mandatu papieża. 3 czerwca 1988 roku Jan Paweł II w liście do arcybiskupa ostrzegł, że „zamierzenie takiego aktu nie może być postrzegane inaczej niż akt schizmatycki, którego konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci, Drogi Bracie, dobrze znane”. |
==Ekskomunika arcybiskupa== | ==Ekskomunika arcybiskupa== | ||
| − | 30 czerwca 1988 arcybiskup wraz ze współkonsekratorem biskupem [[Antonio de Castro Mayer|Antonio de Castro Mayerem]] dokonali uroczystej konsekracji biskupiej czterech księży Bractwa: [[Bernard Fellay|Bernarda Fellay`a]], [[Bernard Tissier de Mallerais|Bernarda Tissier de Mallerais]], [[Alfonso de Galaretta|Alfonso de Galaretty]] oraz [[Richard Williamson|Richarda Williamsona]]. Na mocy obowiązującego w Kościele Kodeksu Prawa Kanonicznego zaciągnęło to na konsekratorach oraz konsekrowanych karę automatycznej ekskomuniki (tzw. | + | 30 czerwca 1988 arcybiskup wraz ze współkonsekratorem biskupem [[Antonio de Castro Mayer|Antonio de Castro Mayerem]] dokonali uroczystej konsekracji biskupiej czterech księży Bractwa: [[Bernard Fellay|Bernarda Fellay`a]], [[Bernard Tissier de Mallerais|Bernarda Tissier de Mallerais]], [[Alfonso de Galaretta|Alfonso de Galaretty]] oraz [[Richard Williamson|Richarda Williamsona]]. Na mocy obowiązującego w Kościele Kodeksu Prawa Kanonicznego zaciągnęło to na konsekratorach oraz konsekrowanych karę automatycznej ekskomuniki (tzw. [\ilatae sentientae\i]). Została ona potwierdzona trzy dni później w papieskim [[motu proprio]] [[„Ecclesia Dei afflicta”]]. Na wstępie dokumentu czytamy: |
{{Cytat box | {{Cytat box | ||
| Linia 47: | Linia 47: | ||
==Obecny status kanoniczny Bractwa== | ==Obecny status kanoniczny Bractwa== | ||
| − | W styczniu 2009 papież [[Benedykt XVI]] zdjął karę ekskomuniki ciążącą na czterech biskupach Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X wyświęconych w 1988 roku przez arcybiskupa Lefebvre`a. W październiku tego samego roku rozpoczęły się rozmowy doktrynalne pomiędzy przedstawicielami Bractwa a Stolicą Apostolską. We wrześniu 2011 Watykan przedstawił jego członkom tzw. Preambułę Doktrynalną, pozwalającą na całkowite uregulowanie statusu Bractwa w strukturach Kościoła katolickiego. Dwie odpowiedzi wystosowane przez Bractwo w grudniu 2011 roku i kwietniu 2012 roku uznane zostały przez Stolicę Apostolską za niewystarczające, m. in. z powodu niechęci do uznania prawomocności zwyczajnej formy odprawiania Mszy św., wprowadzonej powszechnie przez Kościół w 1969 roku. | + | W styczniu 2009 papież [[Benedykt XVI]] zdjął karę ekskomuniki ciążącą na czterech biskupach Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X wyświęconych w 1988 roku przez arcybiskupa Lefebvre`a. W październiku tego samego roku rozpoczęły się rozmowy doktrynalne pomiędzy przedstawicielami Bractwa a Stolicą Apostolską. We wrześniu 2011 Watykan przedstawił jego członkom tzw. Preambułę Doktrynalną, pozwalającą na całkowite uregulowanie statusu Bractwa w strukturach Kościoła katolickiego. Dwie odpowiedzi wystosowane przez Bractwo w grudniu 2011 roku i kwietniu 2012 roku uznane zostały przez Stolicę Apostolską za niewystarczające, m.in. z powodu niechęci do uznania prawomocności zwyczajnej formy odprawiania Mszy św., wprowadzonej powszechnie przez Kościół w 1969 roku. |
| − | W deklaracji opublikowanej przez trzech biskupów Bractwa (bp Richard Williamson opuścił grupę w 2012 roku) w czerwcu 2013 roku ponowiono opór przed podpisaniem Preambuły, stwierdzając m. in., | + | W deklaracji opublikowanej przez trzech biskupów Bractwa (bp Richard Williamson opuścił grupę w 2012 roku) w czerwcu 2013 roku ponowiono opór przed podpisaniem Preambuły, stwierdzając m.in., |
{{Cytat box | {{Cytat box | ||
| − | |cytat = (..) nowa Msza sprawowana przez Papieża i biskupów jest penetrowana przez ducha ekumenizmu i protestantyzmu, demokratyzmu i humanizmu, które czynią pustą ofiarę Krzyża. | + | |cytat = (...) nowa Msza sprawowana przez Papieża i biskupów jest penetrowana przez ducha ekumenizmu i protestantyzmu, demokratyzmu i humanizmu, które czynią pustą ofiarę Krzyża. |
|źródło =Serwis internetowy Dici <ref>[http://archives.sspx.org/archbishop_lefebvre/1986_declaration_against_assisi_archbishop_lefebvre-bishop_de_castro_mayer.htm artykuł na portalu sspx.org]</ref> | |źródło =Serwis internetowy Dici <ref>[http://archives.sspx.org/archbishop_lefebvre/1986_declaration_against_assisi_archbishop_lefebvre-bishop_de_castro_mayer.htm artykuł na portalu sspx.org]</ref> | ||
|width = | |width = | ||
Wersja z 16:52, 25 lis 2013
Sprawa arcybiskupa Marcela Lefebvre - konflikt pomiędzy francuskim arcybiskupem Marcelem Lefevbre a Stolicą Apostolską sięgający korzeniami kontestacji niektórych elementów nauczania Soboru Watykańskiego II, zwłaszcza zmian w liturgii Mszy świętej, ekumenizmu oraz kwestii wolności religijnej. Sprzeciw ten był rozwijany przez arcybiskupa i jego zwolenników, skupionych wokół erygowanego w 1970 roku za zgodą władz kościelnych Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X z siedzibą w szwajcarskiej miejscowości Econe w diecezji fryburskiej.
W 1975 roku seminarium w Econe kształcące kleryków Bractwa utraciło wskutek stałego kwestionowania nauczania soborowego poparcie ordynariusza miejscowej diecezji, a podejmowane przez obydwie strony sporu – komisję kardynałów z Watykanu, papieża Pawła VI oraz samego arcybiskupa zakończyły fiaskiem. W czerwcu 1976 roku z powodu wyświęcenia bez zgody miejscowego ordynariusza nowych kapłanów – absolwentów seminarium Bractwa, arcybiskup został objęty karą suspensy.
Spis treści
Relacje z Janem Pawłem II
16 grudnia 1978 roku nowo wybrany papież przyjął abpa Lefebvre`a na audiencji w Watykanie.|źródło =[1] Według relacji samego arcybiskupa nie przyniosła ona konkretnych rezultatów.
W listopadzie 1983 roku abp Lefebvre wraz z emerytowanym biskupem brazylijskiej diecezji Campos Antonio de Castro Mayerem wystosowali list otwarty do Jana Pawła II, krytykujący wiele aspektów nauczania posoborowego Kościoła, w tym między innymi– kolegializm skutkujący osłabieniem władzy papieskiej, rezygnację z popierania przez Stolicę Apostolską katolicyzmu jako religii panującej, działania ekumeniczne (zdaniem biskupów przeczące tradycyjnemu nauczaniu o niemożliwości zbawienia poza Kościołem), rezygnację ze sprawowanego do końca lat 60. XX wieku rytu Mszy świętej oraz uleganie Watykanu i teologów katolickich wpływom modernizmu i protestantyzmu. Hierarchowie pisali w liście m.in.:
Od połowy lat 80. XX wieku arcybiskup Lefebvre rozwinął radykalną krytykę działań Jana Pawła II. Szczególnym punktem krytyki było spotkanie międzyreligijne w Asyżu w październiku 1986 roku. Jeszcze przed jego zorganizowaniem, w lutym 1986 roku, arcybiskup pisał:
Pomimo tak zdecydowanego stanowiska abpa Lefebvre`a, wciąż nie rezygnowano z prób załagodzenia konfliktu i uregulowania sytuacji prawno-kanonicznej Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, w które osobiście zaangażował się ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary kardynał Joseph Ratzinger. Mimo tego, arcybiskup coraz częściej podkreślał, że z uwagi na coraz bardziej zaawansowany wiek będzie dążył do sukcesji apostolskiej i zapewnieniu Bractwu nowych biskupów. Taki był też główny cel jego negocjacji prowadzonych z kard. Ratzingerem od końca 1987 do 5 maja 1988 roku .
5 maja 1988 kard. Ratzinger i abp Lefebvre sygnowali porozumienie, na mocy którego Bractwo miało uzyskać opiekę pastoralną biskupa, który miał być wyświęcony spośród kandydatów zaakceptowanych przez wspólnotę oraz Watykan. Dzień później, arcybiskup wycofał się jednak z wcześniejszych ustaleń, twierdząc, że Stolica Apostolska nie będzie w stanie zaakceptować listę kandydatów na biskupów proponowaną przez Bractwo. Lefebvre zapowiedział równocześnie, że w możliwie najkrótszym terminie dokona święceń biskupich bez mandatu papieża. 3 czerwca 1988 roku Jan Paweł II w liście do arcybiskupa ostrzegł, że „zamierzenie takiego aktu nie może być postrzegane inaczej niż akt schizmatycki, którego konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci, Drogi Bracie, dobrze znane”.
Ekskomunika arcybiskupa
30 czerwca 1988 arcybiskup wraz ze współkonsekratorem biskupem Antonio de Castro Mayerem dokonali uroczystej konsekracji biskupiej czterech księży Bractwa: Bernarda Fellay`a, Bernarda Tissier de Mallerais, Alfonso de Galaretty oraz Richarda Williamsona. Na mocy obowiązującego w Kościele Kodeksu Prawa Kanonicznego zaciągnęło to na konsekratorach oraz konsekrowanych karę automatycznej ekskomuniki (tzw. [\ilatae sentientae\i]). Została ona potwierdzona trzy dni później w papieskim motu proprio „Ecclesia Dei afflicta”. Na wstępie dokumentu czytamy:
Do śmierci arcybiskupa 25 marca 1991 roku nie podjęto działań służących przywróceniu jedności pomiędzy Bractwem Kapłańskim św. Piusa X a Stolicą Apostolską. W ostatnich latach życia Jana Pawła II (2002-2005) w ramach działającej w Kurii Rzymskiej Papieskiej Komisji Ecclesia Dei sprawującej opiekę duszpasterską nad wiernymi kultywującymi przedsoborową liturgię, ale pragnącymi pozostać we wspólnocie z głową Kościoła, próbowano wypracować praktyczne sposoby ponownego włączenia Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X do pełnej jedności z Kościołem. Najczęściej sugerowanym rozwiązaniem było nadanie mu kanonicznego statusu prałatury personalnej.
Obecny status kanoniczny Bractwa
W styczniu 2009 papież Benedykt XVI zdjął karę ekskomuniki ciążącą na czterech biskupach Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X wyświęconych w 1988 roku przez arcybiskupa Lefebvre`a. W październiku tego samego roku rozpoczęły się rozmowy doktrynalne pomiędzy przedstawicielami Bractwa a Stolicą Apostolską. We wrześniu 2011 Watykan przedstawił jego członkom tzw. Preambułę Doktrynalną, pozwalającą na całkowite uregulowanie statusu Bractwa w strukturach Kościoła katolickiego. Dwie odpowiedzi wystosowane przez Bractwo w grudniu 2011 roku i kwietniu 2012 roku uznane zostały przez Stolicę Apostolską za niewystarczające, m.in. z powodu niechęci do uznania prawomocności zwyczajnej formy odprawiania Mszy św., wprowadzonej powszechnie przez Kościół w 1969 roku.
W deklaracji opublikowanej przez trzech biskupów Bractwa (bp Richard Williamson opuścił grupę w 2012 roku) w czerwcu 2013 roku ponowiono opór przed podpisaniem Preambuły, stwierdzając m.in.,
Pomimo zdjęcia ekskomuniki z biskupów wyświęconych przez arcybiskupa Lefebvre`a, sytuacja prawno-kanoniczna Bractwa Kapłańskiego Piusa X pozostaje w świetle relacji z Watykanem nieuregulowana.
Przypisy
Bibliografia
- Bernard Tissier de Mallerais, Marcel Lefebvre. Życie, Wydawnictwo Dębogóra 2010. ISBN 8361374954
Linki zewnętrzne
Fragmenty uroczystości święceń biskupich z 30 czerwca 1988 roku, które sprowadziły na abpa Lefebvre`a karę papieskiej ekskomuniki [dostęp:25.11.2013]
