Tadeusz Styczeń

Tadeusz Styczeń (ur. 21 grudnia 1931 w Wołowicach k. Krakowa - zm. 14 października 2010 w Trzebnicy) - salwatorianin, emerytowany profesor KUL, kierownik Katedry Etyki KUL (1978-2002), założyciel i dyrektor Instytutu Jana Pawła II KUL (1982-2006), Redaktor Naczelny Kwartalnika Ethos (1988-2006). Ekspert Papieskiej Rady ds. Rodziny. Wieloletni przyjaciel i współpracwnik naukowy Karola Wojtyły, współtowarzysz wypraw górskich. Był przy śmierci Jana Pawła II - 1 kwietnia 2005 czytał mu fragmenty Pisma Świętego.

Związki z Karolem Wojtyłą/Janem Pawłem II

wybitny Uczeń, wierny Przyjaciel i Kontynuator myśli Karola Wojtyły-Jana Pawła

pod kierunkiem ks. bpa prof. Karola Wojtyły, który kierował Katedrą Etyki, obronił pracę magisterską pt. Koncepcja cnoty u N. Hartmana (1960 r.), a następnie doktorską

Ks. prof. T. Styczeń pozostawił ogromny dorobek naukowy, składający się z ok.500 publikacji (książki, artykuły, recenzje). Ważne miejsce zajmowały prace redakcyjne: ks. Profesor był redaktorem (lub współredaktorem) kilkunastu książek Karola Wojtyły-Jana Pawła II (większość wyd. w ramach serii: „Jan Paweł II naucza") oraz prac poświęconych myśli papieskiej. Badania ks. prof. T. Stycznia, poza refleksją nad myślą filozoficzna i teologiczną K. Wojtyły-Jana Pawła II, koncentrowały się wokół następujących dziedzin: metaetyki, podstaw i zagadnień etyki personalistycznej (której, obok Jana Pawła II, był głównym przedstawicielem), etycznych podstaw polityki oraz relacji pomiędzy etyką i antropologią.

Miał swój udział w powstawaniu encykliki Veritatis splendor.

Jego znawstwo myśli filozoficznej Papieża zaowocowało nie tylko publikacjami, lecz także stworzonym i kierowanym przezeń Instytutem Jana Pawła II.

Tadeusz Styczeń o Janie Pawle II

On tak się przecież nam zjawił w swoim cierpieniu, w swoim bólu, który przyjął do końca. Umiłowawszy swoich na tym świecie - do końca ich umiłował. Do tego stopnia, że została dopełniona jakaś nieskończona miara, którą tylko On mógł przekroczyć. I dlatego ta pustka otwiera miejsce na niewyczerpanie głęboką radość.

— Świadectwo o ostatnich chwilach życia Ojca Świętego Jana Pawła II, Lublin, 5 kwietnia 2005

Jan Paweł II o Tadeuszu Styczniu

Jestem Ci serdecznie wdzięczny za wszystkie lata naszej współpracy, za Instytut Jana Pawła II, który powstał z Twojej inicjatywy, za wszystkie kolejne numery „Ethosu", a nade wszystko za serdeczną przyjaźń, którą mi okazywałeś i okazujesz niezmiennie do dnia dzisiejszego. Jesteś, Tadeuszu, znakomitym etykiem, ale nie tylko to - jesteś świetnym narciarzem i turystą. Z wdzięcznością wspominam wszystkie nasze wyprawy - letnie, jesienne, zimowe - naprzód jeszcze w górach polskich, a potem także na północy Italii; były one okazją do różnych przemyśleń i twórczych dyskusji. Na Twoje siedemdziesięciolecie życzę Ci zdrowia i sił nieodzownych do kontynuowania tych wszystkich zadań, jakie podjąłeś. Niech Cię też nie opuszcza nigdy ta wielka wrażliwość na piękno, zwłaszcza piękno muzyki, której jesteś wytrawnym znawcą. Niech Ci Bóg błogosławi, Tadziu, i niech nam pozwoli jeszcze nieraz spotkać się, choćby w Castel Gandolfo, do którego tak chętnie przyjeżdżasz

— List Jana Pawła II na 70-lecie Księdza Profesora, Watykan, 4 listopada 2000

Linki zewnętrzne

• Świadectwo o ostatnich chwilach życia Ojca Świętego Jana Pawła II wygłoszone przez ks. prof. Tadeusza Stycznia 5 IV 2005 w Kościele Akademickim KUL pod koniec Mszy Świętej, sprawowanej z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa Księdza Profesora