Marcel Lefebvre

Marcel Lefebvre (29 listopada 1905 Tourcoing - 25 marca 1991 Martigny) - francuski biskup katolicki, misjonarz. Gorący krytyk niektórych aspektów nauczania Soboru Watykańskiego II, szczególnie ekumenizmu, wolności religijnej oraz posoborowej reformy liturgii Mszy świętej w Kościele rzymskokatolickim.

Życie i poglądy

Absolwent seminarium duchownego dla kleryków francuskich w Rzymie. Wyświęcony na kapłana w 1929 roku. Od 1931 roku do końca lat sześćdziesiątych związany z misyjnym Zgromadzeniem Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny (tzw. "duchacze"). Od 1933 roku przebywał na misjach w Gabonie, gdzie pełnił m. in. funkcje prefekta seminarium duchownego. W 1947 roku otrzymał sakrę biskupią i z mandatu papieża Piusa XII objął stanowisko wikariusza apostolskiego Dakaru w Senegalu. Rok później mianowany nuncjuszem papieskim dla całego terytorium Afryki Francuskiej. W 1955 roku został arcybiskupem. W 1962 roku powrócił do Francji, gdzie został pasterzem diecezji Tulle.

Uczestnik obrad Soboru Watykańskiego II, gdzie współtworzył nieformalną, liczącą według różnych szacunków około 250 członków z różnych krajów grupę Coetus Internationalis Patrum. Skupiała ona biskupów sprzeciwiających się zbyt daleko idącym zmianom w nauczaniu Kościoła oraz reformom kultu liturgicznego. W 1970 roku założył Bractwo Kapłańskie świętego Piusa X, kultywujące tradycyjną liturgię łacińską, celebrowaną przez Kościół do 1969 roku oraz kontestujące posoborowe nauczanie Kościoła w dziedzinie ekumenizmu, wolności religijnej oraz przeciwstawiające się wpływom współczesnego liberalizmu na jego działalność. Przez całe życie uznawany był także za przeciwnika zasady świeckości i neutralności światopoglądowej państwa. W młodości sympatyzował z prawicowo-narodowym ruchem Action Francaise.

Ekskomunika w 1988 roku

W 1988 roku objęty przez Jana Pawła II karą ekskomuniki latae sententiae (występującą automatycznie) za złamanie kanonu 1382 Kodeksu Prawa Kanonicznego, dotyczącego wyświęcenia biskupów bez zgody Stolicy Apostolskiej . Abp Lefebvre dokonał takiego aktu 30 czerwca 1988 roku w szwajcarskiej miejscowości Econe, wyświęcajac bez zgody papieża czterech biskupów. Ekskomunikę hierarchy ogłoszono publicznie w podpisanym przez Jana Pawła II motu proprio Ecclesia Dei adflicta 2 lipca 1988 roku.

Arcybiskup Lefebvre a Jan Paweł II

Francuski hierarcha wielokrotnie wypowiadał się krytycznie o działalności i poglądach papieża, zarzucając mu uleganie wpływom modernizmu, liberalizmu i indyferentyzmu religijnego, podmywających tradycyjne nauczanie Kościoła katolickiego obowiązujące do czasów Soboru Watykańskiego II. Niedługo po wyborze na tron papieski, w ostatnich miesiącach 1978 roku Jan Paweł II przyjął abpa Lefebvre`a na audiencji prywatnej w Watykanie. Według relacji samego arcybiskupa nie przyniosła ona konkretnych rezultatów. Podczas spotkania, francuski arcybiskup miał prosić papieża o zezwolenie na kontynuowanie działalności Bractwa oraz przedstawić trudny do zweryfikowania list od biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka. W jednej z książek, Lefebvre przytoczył fragment rzekomego listu:

(…) nie jestem sam. Wśród nas jest wielu biskupów podziwiających Waszą Ekscelencję , podziwiających seminarium i formację dawaną waszym księżom oraz Tradycję , która Wasza Ekscelencja utrzymuje w Kościele , ponieważ jeśli chodzi o nas w Polsce, to jesteśmy zmuszani do przyjęcia nowej liturgii , która powoduje,że nasi wierni trącą wiarę.”

— M.Lefebvre, Kościół przesiąknięty modernizmem

Zdaniem arcybiskupa, Jan Paweł II miał w czasie audiencji ocenić, że list jest falsyfikatem, stworzonym w celach operacyjnych przez służby specjalne PRL zajmujące się walką z Kościołem. Wersję papieża potwierdził również arcybiskup Przemyśla w wywiadzie-rzece W starciu z totalitaryzmem, wydanej w 1994 roku .

Arcybiskup Lefebvre o Janie Pawle II

Mogę stwierdzić, że zdaje się On być zasadniczo zgodny z soborem i jego reformami; nie sądzę, by je kwestionował. Bezsprzecznie ma to bardzo poważne znaczenie, ponieważ opowiada się on za ekumenizmem, za kolegialnością i za wolnością religijną.

— Cor Unum, październik 1979

Mieliśmy liberalnych papieży. Pierwszego liberalnego papieża (Jana XXIII), który wyszydził „proroków przeznaczenia” i zwołał pierwszy w historii Kościoła liberalny sobór. Bramy owczarni zostały otwarte, wilki weszły do stada i dokonały jego masakry. Potem przyszedł drugi liberalny papież (Paweł VI), papież dwulicowy; odwrócił ołtarz, zniósł Ofiarę, sprofanował świątynię. Trzeci liberalny papież Jan Paweł II pojawił się na scenie, papież praw człowieka, papież ekumeniczny, papież Zjednoczonych Religii. On umył ręce, zasłonił twarz wobec tak wielkiego zniszczenia po to, by nie widzieć krwawiących ran Córy Syjonu, śmiertelnych ran niepokalanej Oblubienicy Jezusa Chrystusa.

— Oni Jego zdetronizowali

Papież pragnie osiągnąć jedność bez względu na wiarę. „Jedność” oznacza tu pewną wspólnotę. Ale jaka ma to być wspólnota? Z kim? W jakim celu? W czym? To żadna jedność. Ta może bowiem powstać tylko w jedności wiary. Kościół zawsze w ten sposób nauczał. Z tego powodu działali misjonarze, nawracający na wiarę katolicką. Teraz zaś nie trzeba już nawracać. Kościół nie jest już hierarchiczną organizacją, jest wspólnotą. Wszystko zostało wykoślawione. Zniszczono pojęcie Kościoła, pojęcie katolicyzmu. Stanowi to olbrzymie zagrożenie i jednocześnie pozwala zrozumieć, dlaczego tak wielu katolików traci wiarę. Jeśli dodać do tego wszystkie te skandaliczne wynurzenia na temat kapłaństwa, jakie miały miejsce na synodzie, oświadczenia osób takich, jak kardynałowie [Albert] Decourtray czy Danneels, wtedy mimo woli nasuwa się pytanie, jak to w ogóle możliwe, że jeszcze istnieją katolicy.

— Aby Kościół trwał

Zobacz także

Sprawa arcybiskupa Marcela Lefebvre