108 męczenników II wojny światowej

108 męczenników II wojny światowej - polscy męczennicy, zamordowani w latach 1939-1945 podczas okupacji hitlerowskiej w Polsce, beatyfikowani zbiorowo przez Jana Pawła II podczas Pielgrzymki zagranicznej (87) do Polski, na warszawskim Placu Piłsudskiego 13 czerwca 1999 roku. Trybunał Beatyfikacyjny w Watykanie orzekł podczas procesu przygotowawczego, że śmierć błogosławionych nie była tylko wynikiem ludobójczych represji politycznych, ale przede wszystkim nosiła charakter męczęństwa spowodowanego nienawiścią ich oprawców do wiary (łac. odium fidei).

Podstawowe informacje

Wśród męczenników II wojny światowej wyniesionych przez papieża-Polaka znaleźli się trzej biskupi (Władysław Goral, Antoni Julian Nowowiejski i Leon Wetmański), kilkudziesięciu kapłanów zakonnych (głównie franciszkanów konwentualnych, salezjanów oraz kapucynów) i diecezjalnych, jak również bracia i klerycy, siostry zakonne oraz dziewięć osób świeckich (m. in. Czesław Jóźwiak, Bronisław Kostkowski i Natalia Tułasiewicz). Najwięcej męczenników wywodzi się z diecezji włocławskiej, gnieźnieńskiej i lubelskiej.

Proces beatyfikacyjny polskich męczenników formalnie rozpoczął się dopiero w 1992 roku, jednakże w wielu przypadkach, opinie i świadectwa o poszczególnych błogosławionych były zachowywane od wczesnych lat powojennych. Postulatorem generalnym całego procesu był ks. Tomasz Kaczmarek z diecezji włocławskiej.

Jan Paweł o 108 męczennikach II wojny światowej

Podczas homilii beatyfikacyjnej papież-Polak w następujący sposób scharakteryzował dzieło duchowe męczenników czasu wojny:

Jeśli dzisiaj radujemy się z beatyfikacji stu ośmiu męczenników duchownych i świeckich, to przede wszystkim dlatego, że są oni świadectwem zwycięstwa Chrystusa — darem przywracającym nadzieję.

„Munire digneris me, Domine Jesu Christe (…), signo sanctissimae Crucis tuae: ac concedere digneris mihi (…) ut, sicut hanc Crucem, Sanctorum tuorum reliquiis refertam, ante pectus meum teneo, sic semper mente retineam et memoriam passionis, et sanctorum victorias Martyrum” — oto modlitwa, jaką odmawia biskup zakładając krzyż pektoralny: «Racz mnie umocnić, Panie, znakiem Twego krzyża, i spraw, abym tak, jak ten krzyż z relikwiami świętych noszę na swojej piersi, tak zawsze miał w myśli i pamięć męki Twojej i zwycięstwo, jakie odnieśli Twoi męczennicy». Dziś czynię to wezwanie modlitwą całego Kościoła w Polsce, który niosąc od tysiąca lat znak męki Chrystusa wciąż odradza się z posiewu krwi męczenników i żyje pamięcią zwycięstwa, jakie oni odnieśli na tej ziemi.

Gdy bowiem dokonujemy tego uroczystego aktu, niejako odżywa w nas wiara, że bez względu na okoliczności, we wszystkim możemy odnieść pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował (por. Rz 8, 37). Błogosławieni męczennicy wołają do naszych serc: Uwierzcie, że Bóg jest miłością! Uwierzcie na dobre i na złe! Obudźcie w sobie nadzieję! Niech ta nadzieja wyda w was owoc wierności Bogu we wszelkiej próbie!

— Kazanie na Placu Piłsudskiego, Warszawa 13 czerwca 1999 roku.

Bibliografia

• o. Gabriel Bartoszewski OFM Cap, Geneza i przebieg procesu beatyfikacyjnego Męczenników. Ateneum Kapłańskie. Zeszyt 1 (548), lipiec - sierpień 2000 roku, t. 135[1][dostęp:28.02.2014]

Linki zewnętrzne

• Pełna lista 108 polskich męczenników II wojny światowej wraz z krótkimi biogramami[dostęp:28.02.2014]