Sprawa arcybiskupa Marcela Lefebvre

Sprawa arcybiskupa Marcela Lefebvre - konflikt pomiędzy francuskim arcybiskupem Marcelem Lefevbre a Stolicą Apostolską sięgający korzeniami kontestacji niektórych elementów nauczania Soboru Watykańskiego II, zwłaszcza zmian w liturgii Mszy świętej, ekumenizmu oraz kwestii wolności religijnej. Sprzeciw ten był rozwijany przez arcybiskupa i jego zwolenników, skupionych wokół erygowanego w 1970 roku za zgodą władz kościelnych Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X z siedzibą w szwajcarskiej miejscowości Econe w diecezji fryburskiej.

W 1975 roku seminarium w Econe kształcące kleryków Bractwa utraciło wskutek stałego kwestionowania nauczania soborowego poparcie ordynariusza miejscowej diecezji, a podejmowane przez obydwie strony sporu – komisję kardynałów z Watykanu, papieża Pawła VI oraz samego arcybiskupa zakończyły fiaskiem. W czerwcu 1976 roku z powodu wyświęcenia bez zgody miejscowego ordynariusza nowych kapłanów – absolwentów seminarium Bractwa, arcybiskup został objęty karą suspensy.

Relacje z Janem Pawłem II

Niedługo po wyborze na tron papieski, późną jesienią 1978 roku Jan Paweł II przyjął abpa Lefebvre`a na audiencji prywatnej w Watykanie. Według relacji samego arcybiskupa nie przyniosła ona konkretnych rezultatów. Podczas spotkania, francuski arcybiskup miał prosić papieża o zezwolenie na kontynuowanie działalności Bractwa oraz przedstawić trudny do zweryfikowania list od biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka. W jednej z książek, Lefebvre przytoczył fragment rzekomego listu:

(…) nie jestem sam. Wśród nas jest wielu biskupów podziwiających Waszą Ekscelencję , podziwiających seminarium i formację dawaną waszym księżom oraz Tradycję , która Wasza Ekscelencja utrzymuje w Kościele , ponieważ jeśli chodzi o nas w Polsce, to jesteśmy zmuszani do przyjęcia nowej liturgii , która powoduje,że nasi wierni trącą wiarę.”

— M.Lefebvre, Kościół przesiąknięty modernizmem , Chorzów – Poznań 1995

Zdaniem arcybiskupa, Jan Paweł II miał w czasie audiencji ocenić, że list jest falsyfikatem, stworzonym w celach operacyjnych przez komunistyczne służby specjalne PRL zajmujące się walką z Kościołem. Wersję papieża potwierdził również arcybiskup Przemyśla w wywiadzie-rzece W starciu z totalitaryzmem, wydanej w 1994 roku .

W listopadzie 1983 roku abp Lefebvre wraz z emerytowanym biskupem brazylijskiej diecezji Campos Antonio de Castro Mayerem wystosowali list otwarty do Jana Pawła II, krytykujący wiele aspektów nauczania posoborowego Kościoła, w tym między innymi– kolegializm skutkujący osłabieniem władzy papieskiej, rezygnację z popierania przez Stolicę Apostolską katolicyzmu jako religii panującej, działania ekumeniczne (zdaniem biskupów przeczące tradycyjnemu nauczaniu o niemożliwości zbawienia poza Kościołem), rezygnację ze sprawowanego do końca lat 60. XX wieku rytu Mszy świętej oraz uleganie Watykanu i teologów katolickich wpływom modernizmu i protestantyzmu. Hierarchowie pisali w liście m.in.:

Dokumenty zawierające te błędy powodują tym głębszy ból i zamieszanie, że pochodzą ze szczytu hierarchii. Najbardziej poruszeni tą sytuacją są ci księża i wierni, którzy odznaczają się największym przywiązaniem do Kościoła, autorytetu Następcy św. Piotra i tradycyjnego Magisterium Kościoła. Ojcze Święty, choroba ta musi jak najszybciej zniknąć, gdyż trzoda rozprasza się, a owce idą za najemnikami. Ze względu na dobro Wiary i na zbawienie dusz zaklinamy Cię, byś na nowo głosił przeciwne tym błędom prawdy wiary, których Kościół Święty nauczał przez dwadzieścia wieków.

— Zawsze Wierni nr 10/1999

Od połowy lat 80. XX wieku arcybiskup Lefebvre rozwinął radykalną krytykę działań Jana Pawła II. Szczególnym punktem krytyki było spotkanie międzyreligijne w Asyżu w październiku 1986 roku. Jeszcze przed jego zorganizowaniem, w lutym 1986 roku, arcybiskup pisał:

Przyjęcie liberalnej religii protestantyzmu i naturalistycznych zasad rewolucji J. J. Rousseau, ateistycznej wolności, którą znajdziemy w Deklaracji Praw Człowieka oraz zasad godności człowieka nie ma żadnego związku z prawdą i godnością moralną. Rzym odwraca się od swoich poprzedników i zrywa z Kościołem katolickim, bierze prym w służbie niszczycieli chrześcijaństwa i powszechnego Królestwa naszego Pana Jezusa Chrystusa. Obecne akty Jana Pawła II i krajowych episkopatów ilustrują, rok po roku, radykalną zmianę w koncepcji wiary, Kościoła, kapłaństwa, świata i zbawienia poprzez łaskę.

— Strona internetowa FSSPX

Pomimo zdecydowanego stanowiska abpa Lefebvre`a, wciąż nie rezygnowano z prób załagodzenia konfliktu i uregulowania sytuacji prawno-kanonicznej Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, w które osobiście zaangażował się ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary kardynał Joseph Ratzinger. Mimo tego, arcybiskup coraz częściej podkreślał, że z uwagi na coraz bardziej zaawansowany wiek będzie dążył do sukcesji apostolskiej i zapewnieniu Bractwu nowych biskupów. Taki był też główny cel jego negocjacji prowadzonych z kard. Ratzingerem od końca 1987 do 5 maja 1988 roku . 5 maja 1988 kard. Ratzinger i abp Lefebvre sygnowali porozumienie, na mocy którego Bractwo miało uzyskać opiekę pastoralną biskupa, który miał być wyświęcony spośród kandydatów zaakceptowanych przez wspólnotę oraz Watykan. Dzień później, arcybiskup wycofał się jednak z wcześniejszych ustaleń, twierdząc, że Stolica Apostolska nie będzie w stanie zaakceptować listę kandydatów na biskupów proponowaną przez Bractwo. Lefebvre zapowiedział równocześnie, że w możliwie najkrótszym terminie dokona święceń biskupich bez mandatu papieża. 3 czerwca 1988 roku Jan Paweł II w liście do arcybiskupa ostrzegł, że „zamierzenie takiego aktu nie może być postrzegane inaczej niż akt schizmatycki, którego konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci, Drogi Bracie, dobrze znane”.

Ekskomunika arcybiskupa

30 czerwca 1988 arcybiskup wraz ze współkonsekratorem biskupem Antonio de Castro Mayerem dokonali uroczystej konsekracji biskupiej czterech księży Bractwa: Bernarda Fellay`a, Bernarda Tissier de Mallerais, Alfonso de Galaretty oraz Richarda Williamsona. Na mocy obowiązującego w Kościele Kodeksu Prawa Kanonicznego zaciągnęło to na konsekratorach oraz konsekrowanych karę automatycznej ekskomuniki (tzw. latae sentientae). Została ona potwierdzona trzy dni później w papieskim motu proprio „Ecclesia Dei afflicta”. Na wstępie dokumentu czytamy:

Kościół Boży ze smutkiem przyjął wiadomość o nielegalnych święceniach, udzielonych 30 czerwca tego roku [1988-przyp.] przez abpa Marcela Lefebvre'a. Obróciło to wniwecz wszystkie od lat podejmowane wysiłki, zmierzające do zapewnienia pełnej komunii z Kościołem Kapłańskiej Konfraterni św. Piusa X, założonej przez abpa Lefebvre'a. Na nic się zdały owe wysiłki, zwłaszcza podejmowane w ostatnich miesiącach, kiedy to Stolica Apostolska wykazała zrozumienie posunięte do granic możliwości.

— Nota informacyjna z 16 czerwca 1988, "L'Osservatore Romano", wyd. polskie, 5/1988

Do śmierci arcybiskupa 25 marca 1991 roku nie podjęto działań służących przywróceniu jedności pomiędzy Bractwem Kapłańskim św. Piusa X a Stolicą Apostolską. W ostatnich latach życia Jana Pawła II (2002-2005) w ramach działającej w Kurii Rzymskiej Papieskiej Komisji Ecclesia Dei sprawującej opiekę duszpasterską nad wiernymi kultywującymi przedsoborową liturgię, ale pragnącymi pozostać we wspólnocie z głową Kościoła, próbowano wypracować praktyczne sposoby ponownego włączenia Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X do pełnej jedności z Kościołem. Najczęściej sugerowanym rozwiązaniem było nadanie mu kanonicznego statusu prałatury personalnej, na wzór organizacji Opus Dei. Za czasów pontyfiaktu Jana Pawła II Papieska Komisja Ecclesia Dei dwukrotnie (w 1999 i 2003 roku) opublikowała odpowiedzi na pytania dotyczące statusu prawno kanonicznego księży Bractwa oraz sprawowanych przez nich sakramentów. Według wykładni komisji, kapłani wspólnoty są wyświęceni ważnie, choć pozostają w stanie suspensy. Uczestnictwo w Mszach świętych sprawowanych w kaplicach Bractwa stanowi wypełnienie obowiązku niedzielnego, o ile wierny nie ma zamiaru dystansować się od więzi z Następcą świętego Piotra. Księża wspólnoty nie mają jednocześnie delegacji biskupa miejsca na sprawowanie sakramentów pojednania i małżeństwa, stąd, poza wyjątkowymi okolicznościami nie należy przyjmować tych dwóch sakramentów w strukturach Bractwa

Arcybiskup Lefebvre o Janie Pawle II

Mogę stwierdzić, że zdaje się On być zasadniczo zgodny z soborem i jego reformami; nie sądzę, by je kwestionował. Bezsprzecznie ma to bardzo poważne znaczenie, ponieważ opowiada się on za ekumenizmem, za kolegialnością i za wolnością religijną.

— Cor Unum, październik 1979

Mieliśmy liberalnych papieży. Pierwszego liberalnego papieża (Jana XXIII), który wyszydził „proroków przeznaczenia” i zwołał pierwszy w historii Kościoła liberalny sobór. Bramy owczarni zostały otwarte, wilki weszły do stada i dokonały jego masakry. Potem przyszedł drugi liberalny papież (Paweł VI), papież dwulicowy; odwrócił ołtarz, zniósł Ofiarę, sprofanował świątynię. Trzeci liberalny papież Jan Paweł II pojawił się na scenie, papież praw człowieka, papież ekumeniczny, papież Zjednoczonych Religii. On umył ręce, zasłonił twarz wobec tak wielkiego zniszczenia po to, by nie widzieć krwawiących ran Córy Syjonu, śmiertelnych ran niepokalanej Oblubienicy Jezusa Chrystusa.

— Oni Jego zdetronizowali

Papież pragnie osiągnąć jedność bez względu na wiarę. „Jedność” oznacza tu pewną wspólnotę. Ale jaka ma to być wspólnota? Z kim? W jakim celu? W czym? To żadna jedność. Ta może bowiem powstać tylko w jedności wiary. Kościół zawsze w ten sposób nauczał. Z tego powodu działali misjonarze, nawracający na wiarę katolicką. Teraz zaś nie trzeba już nawracać. Kościół nie jest już hierarchiczną organizacją, jest wspólnotą. Wszystko zostało wykoślawione. Zniszczono pojęcie Kościoła, pojęcie katolicyzmu. Stanowi to olbrzymie zagrożenie i jednocześnie pozwala zrozumieć, dlaczego tak wielu katolików traci wiarę. Jeśli dodać do tego wszystkie te skandaliczne wynurzenia na temat kapłaństwa, jakie miały miejsce na synodzie, oświadczenia osób takich, jak kardynałowie [Albert] Decourtray czy Danneels, wtedy mimo woli nasuwa się pytanie, jak to w ogóle możliwe, że jeszcze istnieją katolicy.

— Aby Kościół trwał

Jan Paweł II o sprawie arcybiskupa Lefebvre`a

W liście wysłanym do mnie wydaje się, abyś odrzucał wszystko, co zostało uzgodnione w poprzednich naszych rozmowach, ponieważ wyraźnie pragniesz zamanifestować swój zamiar wyświęcenia biskupów bez mandatu apostolskiego, a będzie to czyn w rażącej sprzeczności nie tylko z normami prawa kanonicznego, ale także z zapisami protokołu podpisanego w dniu 5 maja 1988 roku i uzgodnionych w nim sposobów wyjścia z naszego problemu, zawartych w piśmie, które kardynał Ratzinger wystosował do Ciebie na podstawie moich instrukcji w dniu 30 maja. Z ojcowskim sercem, ale też z całą powagą wymaganą przez obecne okoliczności, wzywam cię, czcigodny bracie, do nieobierania drogi, którą, jeżeli będziesz uparcie zmierzał, może obrać kierunek schizmy, której nieuniknione konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci dobrze znane. I szczerze zapraszamy Cię do powrotu w pokorze, w celu pełnego posłuszeństwa wobec Wikariusza Chrystusa. Nie tylko zapraszam Cię do tego, ale proszę Cię poprzez rany Chrystusa, naszego Odkupiciela, w imię Chrystusa, który w przeddzień swej męki modlił się za swoich uczniów aby wszyscy byli jedno (J 17:20).

— List Jana Pawła II do arcybiskupa Lefebvre`a z 9 czerwca 1988 roku

Obecny status kanoniczny Bractwa

W styczniu 2009 papież Benedykt XVI zdjął karę ekskomuniki ciążącą na czterech biskupach Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X wyświęconych w 1988 roku przez arcybiskupa Lefebvre`a. W październiku tego samego roku rozpoczęły się rozmowy doktrynalne pomiędzy przedstawicielami Bractwa a Stolicą Apostolską. We wrześniu 2011 Watykan przedstawił jego członkom tzw. Preambułę Doktrynalną, pozwalającą na całkowite uregulowanie statusu Bractwa w strukturach Kościoła katolickiego. Dwie odpowiedzi wystosowane przez Bractwo w grudniu 2011 roku i kwietniu 2012 roku uznane zostały przez Stolicę Apostolską za niewystarczające, m.in. z powodu niechęci do uznania prawomocności zwyczajnej formy odprawiania Mszy św., wprowadzonej powszechnie przez Kościół w 1969 roku.

W deklaracji opublikowanej przez trzech biskupów Bractwa (bp Richard Williamson opuścił wspólnotę w 2012 roku) w czerwcu 2013 roku ponowiono opór przed podpisaniem Preambuły, stwierdzając m.in:,

(...) nowa Msza sprawowana przez Papieża i biskupów jest penetrowana przez ducha ekumenizmu i protestantyzmu, demokratyzmu i humanizmu, które czynią pustą ofiarę Krzyża.

— Serwis internetowy Dici

Pomimo zdjęcia ekskomuniki z biskupów wyświęconych przez arcybiskupa Lefebvre`a, sytuacja prawno-kanoniczna Bractwa Kapłańskiego Piusa X pozostaje w świetle relacji z Watykanem nieuregulowana.

Bibliografia

• Bernard Tissier de Mallerais, Marcel Lefebvre. Życie, Wydawnictwo Dębogóra 2010. ISBN 8361374954
• Marcel Lefebvre, Kościół przesiąknięty modernizmem, Canon, Warszawa-Chorzów 1994.
• Marcel Lefebvre, Oni Jego zdetronizowali, Te Deum, Warszawa 2002. ISBN 8387770140
• Marcel Lefebvre, Aby Kościół trwał, Te Deum, Warszawa 2011. ISBN 8389345332

Linki zewnętrzne

Fragmenty uroczystości święceń biskupich z 30 czerwca 1988 roku, które sprowadziły na abpa Lefebvre`a karę papieskiej ekskomuniki [dostęp:25.11.2013]

Zobacz także

Marcel Lefebvre