Działalność naukowa Karola Wojtyły
Działałność naukowa Karola Wojtyły - badania z zakresu filozofii Boga, teorii poznania, etyki oraz antropologii prowadzone przez Karola Wojtyłę od połowy lat czterdziestych do momentu wyboru na papieża w październiku 1978 roku. Apogeum pracy naukowej przyszłej głowy Kościoła katolickiego przypadło na lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte XX wieku.
Spis treści
Formacja intelektualno-duchowa
Podczas nauki w szkole średniej Wojtyła przejawiał zamiłowanie do przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza języka polskiego, historii i filozofii. Po zdaniu matury w 1938 roku zapisał się na studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym czasie fascynowała go twórczość polskich romantyków, zwłaszcza Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, poezja Jana Kochanowskiego oraz dzieła teatralne Stanisława Wyspiańskiego. Na początku okupacji hitlerowskiej, pod wpływem poznanego w parafii na Dębnikach Jana Tyranowskiego rozpoczął się również, trwający do końca życia intelektualno-duchowy związek Wojtyły z XVI-wieczną hiszpańską mistyką karmelitańską, szczególnie dziełami świętego Świętego Jana od Krzyża i Teresy z Avila.
Wyraźne ślady romantycznych, mesjanistycznych i mistycznych fascynacji Wojtyły widoczne były w działalności Teatru Rapsodycznego, założonego w konspiracji jesienią 1941 roku przez Mieczysława Kotlarczyka. Wojtyła blisko współpracował z tą grupą do momentu wstąpienia do tajnego seminarium duchownego w 1942 roku. Po latach, Jan Paweł II wspominał, że to właśnie na początku lat 40. w jego rozwoju intelektualnym nastąpiło wyraźne przesunięcie od fascynacji literaturą i teatrem w kierunku filozofii, antropologii i teologii[1].
W dziedzinie filozofii Wojtyła przejawiał zainteresowanie zarówno klasyczną myślą Tomasza z Akwinu oraz kierunkami neotomistycznymi, jak też fenomenologią Edmunda Husserla oraz wyrosłą na jej gruncie etyką Maxa Schelera. Po II wojnie światowej, Wojtyła zbliżył się także do personalizmu, reprezentowanego przez naukowców i pisarzy w rodzaju Emmanuela Mouniera, Jacquesa Maritaine`a oraz Gabriela Marcela.
Pierwsze kroki naukowe. Studia w Rzymie
Wojtyła rozpoczął swoje pierwsze samodzielne zajęcia uniwersysteckie jeszcze przed święceniami kapłańskimi. Od wiosny 1945 do lata 1946 roku prowadził w Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej proseminarium dla pierwszych roczników kleryków z zakresu historii dogmatu. Wykładowcy krakowskiego seminarium, jak i sam kard. Adam Stefan Sapieha wiązali duże nadzieje z rozwojem intelektualnym młodego kleryka i zdecydowali się na przyśpieszenie o ponad pół roku jego święceń, tak, aby wkrótce po nich mógł udać się na studia doktoranckie do Rzymu[2].
Do Wiecznego Miasta ks. Wojtyła dotarł na przełomie listopada i grudnia 1946 roku, gdzie wstąpił na Wydział Teologiczny na Papieskim Międzynarodowym Uniwersytecie Angelicum, noszącym współcześnie nazwę Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu. Tematem rozprawy doktorskiej, którą przygotował w ciągu dwóch lat były Zagadnienia wiary u św. Jana od Krzyża. Dyplom summa cum laudae otrzymał w czerwcu 1948 roku.
Tematyka pracy doktorskiej
Promotorem doktoratu Wojtyły był wybitny francuski teolog i filozof o. Reginald Garrigou-Lagrange OP (1877-1964) jeden z najbardziej wpływowych XX-wiecznych neotomistów.
