Leon XIII

Leon XIII (imię świeckie: Gioacchino Luigi Pecci) (ur. w 1810 w Carpineto we Włoszech, zm. w 1903 roku w Watykanie) - włoski duchowny katolicki, 256 papież Kościoła katolickiego w latach 1878-1903.

Podstawowe informacje biograficzne

Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej z regionu Lacjum. Jego starszym bratem był kardynał Giuseppe Pecci. Ukończył Kolegium Jezuickie w Viterbo oraz Kolegium Rzymskie. Uzyskał doktorat z teologii oraz obojga praw. W 1837 roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1843 roku został arcybiskupem tytularnym Damietty oraz nuncjuszem apostolskim w Belgii. Od 1846 pełnił godność arcybiskupa Perugii. Kapelusz kardynalski otrzymał w 1853 roku.

W konklawe zwołanym po śmierci bł. Piusa IX w lutym 1878 roku został wybrany papieżem w trzecim dniu głosowań. Koronacja odbyła 3 marca 1878 roku w Bazylice św. Piotra.

Jako następca św. Piotra przykładał olbrzymią wagę do problematyki społecznej. Jest powszechnie uznawany za pierwszego papieża rzymskiego, który podjął w swoim nauczaniu tematykę ludzkiej pracy, losu robotników oraz rozwoju gospodarczego cywilizacji zachodniej. Był nestorem katolickiej nauki społecznej. Najważniejszą jego encykliką dotykającą tych kwestii była Rerum novarum ogłoszona w 1891 roku. Sto lat później, zainspirowała ona Jana Pawła II do wydana encykliki Centesimus annus poświęconej problematyce społecznej i zmianom politycznym w Europie Środkowo-Wschodniej na przełomie lat 80. i 90. XX wieku.

Inne istotne encykliki papieża to Humanum genus (1884) na temat masonerii, Immortale Dei (1885) o ustroju państw chrześcijańskich i Graves de communi (1902) poświęconej aktywności społecznej katolików. W 1894 roku wystosował specjalną encyklikę Charitatis providentiaeque do biskupów polskich we wszystkich trzech zaborach, w której podkreślał istotną rolę Polaków w obronie cywilizacji chrześcijańskiej.

Był zwolennikiem tomizmu i uznania myśli św. Tomasza z Akwinu za oficjalny system filozoficzny Kościoła katolickiego.

Związki z Janem Pawłem II

Leon XIII należy do biskupów Rzymu często cytowanych przez papieża-Polaka. Najwięcej nawiązań do nauczania Leona XIII znajdziemy w encyklice Centesimus annus z 1991 roku, którą Jan Paweł II zdecydował się opublikować dokładnie w stulecie ogłoszenia Rerum novarum, dotyczącej kwestii robotniczej. Polski papież docenił wkład, jaki jego poprzednik wniósł w tworzenie nowoczesnej wizji katolickiej nauki społecznej, a zwłaszcza postulatów wspierających samoorganizację świata pracy poprzez zakładanie związków i zrzeszeń zawodowych, jak również dążeń pracowników do sprawiedliwych zarobków oraz objęcia świadczeniami socjalnymi. W Centesimus annus papież-Polak nazwał Rerum novarum "nieśmiertelnym dokumentem", a własną encyklikę określił jako spłacenie długu wdzięczności całego Kościoła wobec dzieła Leona XIII.

Obecnie pragnę zaproponować „odczytanie na nowo” encykliki Papieża Leona XIII, zachęcając do „spojrzenia wstecz”, to jest na jej tekst, aby sobie uświadomić bogactwo sformułowanych w niej fundamentalnych zasad, dotyczących rozwiązywania kwestii robotniczej. Ale zachęcam też do „spojrzenia dokoła”, na „rzeczy nowe”, które nas otaczają i w których jesteśmy — by tak rzec — zanurzeni, a które znacznie różnią się od „rzeczy nowych”, charakteryzujących ostatnie dziesięciolecie ubiegłego wieku. Zachęcam wreszcie do „spojrzenia w przyszłość”, w której już dostrzegamy trzecie tysiąclecie ery chrześcijańskiej, pełne niewiadomych, ale też wiele obiecujące. Te niewiadome i te nadzieje wpływają na naszą wyobraźnię i zmysł twórczy, a jednocześnie uświadamiają nam, że jako uczniowie „jedynego Nauczyciela”, Chrystusa (por. Mt 23, 8), mamy obowiązek wskazywać drogę, głosić prawdę i przekazywać życie, którym On jest (por. J 14, 6). W ten sposób nie tylko zostanie potwierdzona trwała wartość nauczania encykliki, ale także ujawni się prawdziwe znaczenie Tradycji Kościoła, która zawsze żywa i dynamiczna — wznosi się na fundamencie położonym przez naszych ojców w wierze, a w szczególności na tym, co Apostołowie przekazali Kościołowi5 w imię Jezusa Chrystusa, fundamentu, „którego nikt nie może zastąpić” innym (por. 1 Kor 3, 11).

— Centesimus annus, 3.