Kinga

Kinga (również Kunegunda) (ur. w 1234 w Ostrzyhomiu na Węgrzech, zm. w 1292 roku w Starym Sączu) - węgierska i polska księżna, siostra zakonna, klaryska. Świeta Kościoła katolickiego, kanonizowana przez Jana Pawła II w czasie Pielgrzymki zagranicznej (87), 16 czerwca 1999 roku w Starym Sączu.

Podstawowe informacje biograficzne

Była córką króla Wegier Beli IV i królowej Marii Laskariny. Jej siostrami były św. Małgorzata Węgierska, księżna ruska Konstancja oraz bł. Jolenta, patronka Wielkopolski i Gniezna. Zawarła związek małżeński z księciem sandomierskim Bolesławem Wstydliwym. Za czasów jej panowania rozpoczęto w Polsce wydobycie soli na dużą skalę. Po śmierci męża w 1279 roku wstąpiła do zakonu klarysek. Założyła klasztor w Starym Sączu, w którym z przerwą spowodowaną najazdem tatarskim na przełomie 1287 i 1288 roku, przebywała aż do śmierci.

Beatyfikowana przez papieża Aleksandra VII w 1690 roku. W kanonizacji świętej podczas pielgrzymki Jana Pawła II do Polski uczestniczyli również przedstawiciele władz Wegier, m.in. ówczesny prezydent tego kraju Árpád Göncz i premier Viktor Orban..

Jan Paweł II o św. Kindze

W czasie Mszy kanonizacyjnej papież-Polak tak podsumował działalność świętej:

W przedziwny sposób tego zbawiennego promieniowania świętości zaznała w swoim życiu święta Kinga począwszy od dnia narodzin. Przyszła bowiem na świat w węgierskiej, królewskiej rodzinie Beli IV z dynastii Arpadów. Królewski ten ród z wielką troską pielęgnował życie wiary i wydał wielkich świętych. Z niego pochodził święty Stefan, główny patron Węgier i jego syn, święty Emeryk. Szczególne zaś miejsce pośród świętych z rodziny Arpadów zajmują kobiety: święta Władysława, święta Elżbieta Turyńska, święta Jadwiga Śląska, święta Agnieszka z Pragi i wreszcie siostry Kingi — święta Małgorzata i błogosławiona Jolanta. Czyż nie jest oczywiste, że światło świętości tej rodziny prowadziło Kingę do świętego imienia Bożego? Czy przykład świętych rodziców, rodzeństwa i krewnych mógł pozostać bez śladu w jej duszy?

Ziarno świętości posiane w sercu Kingi w rodzinnym domu, znalazło w Polsce dobrą glebę do rozwoju. Gdy w 1239 roku przybyła wpierw do Wojnicza, a potem do Sandomierza, nawiązała serdeczną więź z matką swego przyszłego męża, Grzymisławą i jej córką Salomeą. Obydwie odznaczały się głęboką religijnością, ascetycznym życiem oraz zamiłowaniem do modlitwy, lektury Pisma Świętego i żywotów świętych. Ich serdeczne towarzyszenie, zwłaszcza w trudnych, pierwszych latach pobytu w Polsce, miało wielki wpływ na Kingę. Ideał świętości coraz bardziej dojrzewał w jej sercu. Szukając wzorców do naśladowania, które mogły odpowiadać jej stanowi, za szczególną patronkę obrała sobie swą świętą krewną — księżną Jadwigę Śląską.

Chciała również wskazać całej Polsce świętego, który dla wszystkich stanów i wszystkich dzielnic stałby się nauczycielem umiłowania Ojczyzny i Kościoła. Dlatego wespół z biskupem krakowskim Prandotą z Białaczewa podjęła usilne starania o kanonizację krakowskiego męczennika, biskupa Stanisława ze Szczepanowa. Z pewnością niemały wpływ na jej duchowość wywarli żyjący wówczas święty Jacek, błogosławiony Sadok, błogosławiona Bronisława, błogosławiona Salomea, błogosławiona Jolanta — siostra Kingi i wszyscy ci, którzy tworzyli w ówczesnym Krakowie szczególne środowisko wiary.

— Kazanie w Starym Sączu , 16 czerwca 1999 roku.

Bibliografia

• ks. Kazimierz Panuś, Święta Kinga. Seria Wielcy ludzie Kościoła, Wydawnictwo WAM, Kraków 1999. ISBN 8373184724
• ks. Kazimierz Szwarga, Święta Kinga Pani Sądecka, Wydawnictwo Astraia, Kraków 2009. ISBN 8360569146

Linki zewnętrzne

• Msza św. z udziałem Jana Pawła II w Starym Sączu 16 czerwca 1999 roku połączona z kanonizacją św. Kingi, zapis TVP[dostęp:28.02.2014]