Vita consecrata: Różnice pomiędzy wersjami
m |
m |
||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
Autor hasła: o. Maciej Zięba OP | Autor hasła: o. Maciej Zięba OP | ||
| − | '''Vita consecrata''' ('''Aby inni mieli życie i nadzieję''') - | + | '''Vita consecrata''' ('''Aby inni mieli życie i nadzieję''') - adhortacja apostolska ''o życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i świecie'' została opublikowana w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1996, jako owoc prac IX Synodu Biskupów. Jest drugą, po "[[Redemptionis donum]]", adhortacją poświęconą życiu zakonnemu. Rozpoczyna ją papieskie dziękczynienie za dar życia konsekrowanego w Kościele, które jest ''głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego''. |
| − | i jego misji w Kościele i | ||
| − | w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1996 | ||
| − | owoc prac IX Synodu Biskupów. Jest drugą, po Redemptionis | ||
| − | donum, adhortacją poświęconą życiu zakonnemu. Rozpoczyna ją | ||
| − | papieskie dziękczynienie za dar życia konsekrowanego w Kościele, | ||
| − | które jest | ||
| − | Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego | ||
| − | Kościołowi za sprawą Ducha | ||
== Tezy adhortacji == | == Tezy adhortacji == | ||
| Linia 16: | Linia 8: | ||
Korpus adhortacji ma trójdzielną strukturę. | Korpus adhortacji ma trójdzielną strukturę. | ||
| − | Część pierwsza – | + | Część pierwsza – "Confessio Trinitatis" – pokazuje teologiczne korzenie życia zakonnego, uzyskaną dzięki ślubom ścisłą więź z Chrystusem oraz trynitarny wymiar życia konsekrowanego. Jego źródłem jest Bóg Ojciec, jego istotą – pójście za Chrystusem. Dar konsekracji otrzymuje się od Ducha Świętego. Życie wedle rad ewangelicznych winno więc być ''wyrazem miłości, którą Syn darzy Ojca w jedności Ducha Świętego''. Jan Paweł II omawia też paschalny i eschatologiczny wymiar życia konsekrowanego, kończąc pierwszą część rozważań słowami: ''Powołanie do życia konsekrowanego – mimo swoich wyrzeczeń i doświadczeń, a raczej właśnie dzięki nim – jawi się na tle całego życia chrześcijańskiego jako droga «światła», nad którą czuwa spojrzenie Odkupiciela: "Wstańcie, nie lękajcie się!"''. |
| − | korzenie życia zakonnego, uzyskaną dzięki ślubom ścisłą | ||
| − | więź z Chrystusem oraz trynitarny wymiar życia konsekrowanego. | ||
| − | Jego źródłem jest Bóg Ojciec, jego istotą – pójście za | ||
| − | Chrystusem. Dar konsekracji otrzymuje się od Ducha Świętego. | ||
| − | Życie wedle rad ewangelicznych winno więc być | ||
| − | miłości, którą Syn darzy Ojca w jedności Ducha | ||
| − | Jan Paweł II omawia też paschalny i eschatologiczny wymiar | ||
| − | życia konsekrowanego, kończąc pierwszą część rozważań słowami: | ||
| − | |||
| − | wyrzeczeń i doświadczeń, a raczej właśnie dzięki nim – jawi | ||
| − | się na tle całego życia chrześcijańskiego jako droga | ||
| − | |||
| − | lękajcie się! | ||
| − | Część druga – | + | Część druga – "Signum fraternitatis" – podkreśla, że życie zakonne jest ważnym znakiem życia wspólnotowego Kościoła i komunii wszystkich wierzących. Jan Paweł II ukazuje wspólnotę osób konsekrowanych w strukturze całego Kościoła, pisze o problemach formacji, podkreśla godność i rolę kobiety konsekrowanej i wagę świadectwa zakonnych wspólnot dla Kościoła: ''Cały Kościół liczy bowiem bardzo na świadectwo wspólnot, które napełnia "wesele i Duch Święty". Kościół chciałby ukazywać światu przykłady wspólnot, w których wzajemna troska pomaga przezwyciężyć samotność, więź braterska budzi we wszystkich poczucie współodpowiedzialności, a przebaczenie zabliźnia rany, umacniając w każdym dążenie do komunii. We wspólnotach tego typu charyzmat kieruje wykorzystaniem energii, umacnia wierność i nadaje kierunek pracy apostolskiej wszystkich, zwracając ją ku wspólnej misji. Aby ukazać współczesnym ludziom swoje prawdziwe oblicze, Kościół pilnie potrzebuje takich wspólnot braterskich, które samym swoim istnieniem wnoszą wkład w nową ewangelizację, ponieważ w konkretny sposób ukazują owoce "nowego przykazania"''. |
| − | zakonne jest ważnym znakiem życia wspólnotowego Kościoła | ||
| − | i komunii wszystkich wierzących. Jan Paweł II ukazuje wspólnotę | ||
| − | osób konsekrowanych w strukturze całego Kościoła, pisze | ||
| − | o problemach formacji, podkreśla godność i rolę kobiety konsekrowanej | ||
| − | i wagę świadectwa zakonnych wspólnot dla Kościoła: | ||
| − | |||
| − | napełnia | ||
| − | światu przykłady wspólnot, w których wzajemna troska pomaga | ||
| − | przezwyciężyć samotność, więź braterska budzi we wszystkich | ||
| − | poczucie współodpowiedzialności, a przebaczenie zabliźnia rany, | ||
| − | umacniając w każdym dążenie do komunii. We wspólnotach | ||
| − | tego typu charyzmat kieruje wykorzystaniem energii, umacnia | ||
| − | wierność i nadaje kierunek pracy apostolskiej wszystkich, zwracając | ||
| − | ją ku wspólnej misji. Aby ukazać współczesnym ludziom | ||
| − | swoje prawdziwe oblicze, Kościół pilnie potrzebuje takich wspólnot | ||
| − | braterskich, które samym swoim istnieniem wnoszą wkład | ||
| − | w nową ewangelizację, ponieważ w konkretny sposób ukazują | ||
| − | owoce | ||
| − | Temat ten podejmuje i rozwija Papież w części trzeciej: | + | Temat ten podejmuje i rozwija Papież w części trzeciej: "Servitium caritatis", omawiając znaczenie życia konsekrowanego jako objawienia Bożej miłości w świecie. Ukazuje więc Jan Paweł II znaczenie zakonów w dziele ewangelizacji i inkulturacji Ewangelii, w poświęcaniu życia przez osoby konsekrowane chorym i ubogim, w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego, a także wielkie zadania stojące przed zakonami na polu dialogu między religiami, edukacji, w środkach społecznego przekazu oraz ewangelizacji kultury. Ukazuje też znaczenie świadectwa wiary, świadectwa aż po męczeństwo, znaczenie praktykowania ubóstwa oraz – trudnego i ważnego zwłaszcza w naszych czasach – świadectwa życia w czystości. |
| − | |||
| − | jako objawienia Bożej miłości w świecie. Ukazuje więc Jan | ||
| − | Paweł II znaczenie zakonów w dziele ewangelizacji i inkulturacji | ||
| − | Ewangelii, w poświęcaniu życia przez osoby konsekrowane | ||
| − | chorym i ubogim, w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego, | ||
| − | a także wielkie zadania stojące przed zakonami na polu dialogu | ||
| − | między religiami, edukacji, w środkach społecznego przekazu | ||
| − | oraz ewangelizacji kultury. Ukazuje też znaczenie świadectwa | ||
| − | wiary, świadectwa aż po męczeństwo, znaczenie praktykowania | ||
| − | ubóstwa oraz – trudnego i ważnego zwłaszcza w naszych czasach | ||
| − | – świadectwa życia w czystości. | ||
| − | Dlatego w zakończeniu Ojciec Święty przywołuje pytanie | + | Dlatego w zakończeniu Ojciec Święty przywołuje pytanie św. Teresy z Lisieux: ''Cóż stałoby się ze światem, gdyby nie było w nim zakonników?'' I odpowiada: ''Życie konsekrowane – wbrew wszelkim powierzchownym opiniom o jego przydatności – ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że wyraża nieograniczoną bezinteresowność i miłość, co jest szczególnie doniosłe zwłaszcza w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych i przemijających. Gdyby zabrakło tego konkretnego znaku, należałoby się obawiać, że miłość ożywiająca cały Kościół ostygnie, że zbawczy paradoks Ewangelii straci swą ostrość, że "sól" wiary zwietrzeje w świecie ulegającym sekularyzacji. W życiu Kościoła i samego społeczeństwa potrzebni są ludzie zdolni do całkowitego poświęcenia się Bogu i bliźnim dla miłości Boga…, którzy będą umieli zaryzykować własnym życiem, aby inni mieli życie i nadzieję''. |
| − | św. Teresy z Lisieux: | ||
| − | wbrew wszelkim powierzchownym opiniom o jego przydatności | ||
| − | – ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że wyraża nieograniczoną | ||
| − | bezinteresowność i miłość, co jest szczególnie doniosłe | ||
| − | zwłaszcza w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych | ||
| − | i przemijających. Gdyby zabrakło tego konkretnego znaku, | ||
| − | należałoby się obawiać, że miłość ożywiająca cały Kościół ostygnie, | ||
| − | że zbawczy paradoks Ewangelii straci swą ostrość, że | ||
| − | wiary zwietrzeje w świecie ulegającym sekularyzacji. W życiu | ||
| − | Kościoła i samego społeczeństwa potrzebni są ludzie zdolni do | ||
| − | całkowitego poświęcenia się Bogu i bliźnim dla miłości | ||
| − | którzy będą umieli zaryzykować własnym życiem, aby inni mieli | ||
| − | życie i | ||
| − | Polemizuje też Jan Paweł II z rozpowszechnionym zwłaszcza | + | Polemizuje też Jan Paweł II z rozpowszechnionym zwłaszcza w naszej ''technokratycznej i utylitarystycznej kulturze'' poglądem, że życie ślubami posłuszeństwa, ubóstwa i czystości za klauzurą wydaje się marnowaniem życia, niepełnym wykorzystaniem talentów i możliwości człowieka: ''To, co ludzkim oczom może się wydawać marnotrawstwem, dla człowieka, który w głębi swego serca zachwycił się pięknem i dobrocią Chrystusa, jest oczywistą odpowiedzią miłości, radosnym dziękczynieniem za to, że został dopuszczony do szczególnego poznania Syna i do współudziału w Jego Boskiej misji w świecie''. |
| − | w naszej | ||
| − | że życie ślubami posłuszeństwa, ubóstwa i czystości za | ||
| − | klauzurą wydaje się marnowaniem życia, niepełnym wykorzystaniem | ||
| − | talentów i możliwości człowieka: | ||
| − | może się wydawać marnotrawstwem, dla człowieka, który w głębi | ||
| − | swego serca zachwycił się pięknem i dobrocią Chrystusa, jest | ||
| − | oczywistą odpowiedzią miłości, radosnym dziękczynieniem za | ||
| − | to, że został dopuszczony do szczególnego poznania Syna i do | ||
| − | współudziału w Jego Boskiej misji w | ||
| − | Ten ton radości połączony z apelem do osób konsekrowanych | + | Ten ton radości połączony z apelem do osób konsekrowanych pojawia się na ostatnich stronicach adhortacji: ''Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową, wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać z wami wielkich dzieł. Moi drodzy, niech wasze życie konsekrowane stanie się żarliwym oczekiwaniem Chrystusa; wychodźcie Mu na spotkanie, tak jak mądre panny wychodzą na spotkanie Oblubieńca. Bądźcie zawsze gotowi''. |
| − | pojawia się na ostatnich stronicach adhortacji: | ||
| − | nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, | ||
| − | ale także budować nową, wielką historię! Wpatrujcie się | ||
| − | w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać | ||
| − | z wami wielkich dzieł. Moi drodzy, niech wasze życie konsekrowane | ||
| − | stanie się żarliwym oczekiwaniem Chrystusa; wychodźcie | ||
| − | Mu na spotkanie, tak jak mądre panny wychodzą na spotkanie | ||
| − | Oblubieńca. Bądźcie zawsze | ||
== Linki zewnętrzne == | == Linki zewnętrzne == | ||
| Linia 110: | Linia 30: | ||
== Zobacz także == | == Zobacz także == | ||
| − | [[Kategoria:Adhortacje]] | + | [[Życie konsekrowane]] |
| + | |||
| + | [[Konsekracja zakonna]] | ||
| + | |||
| + | [[Powołanie (chrześcijańskie)]] | ||
| + | |||
| + | [[Kategoria:Adhortacje]] [[Kategoria: Hasła M]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:31, 8 lip 2014
Treść hasła pochodzi z publikacji „Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II”, Wydawnictwo M, Kraków 2010 Autor hasła: o. Maciej Zięba OP
Vita consecrata (Aby inni mieli życie i nadzieję) - adhortacja apostolska o życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i świecie została opublikowana w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1996, jako owoc prac IX Synodu Biskupów. Jest drugą, po "Redemptionis donum", adhortacją poświęconą życiu zakonnemu. Rozpoczyna ją papieskie dziękczynienie za dar życia konsekrowanego w Kościele, które jest głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego.
Spis treści
Tezy adhortacji
Korpus adhortacji ma trójdzielną strukturę.
Część pierwsza – "Confessio Trinitatis" – pokazuje teologiczne korzenie życia zakonnego, uzyskaną dzięki ślubom ścisłą więź z Chrystusem oraz trynitarny wymiar życia konsekrowanego. Jego źródłem jest Bóg Ojciec, jego istotą – pójście za Chrystusem. Dar konsekracji otrzymuje się od Ducha Świętego. Życie wedle rad ewangelicznych winno więc być wyrazem miłości, którą Syn darzy Ojca w jedności Ducha Świętego. Jan Paweł II omawia też paschalny i eschatologiczny wymiar życia konsekrowanego, kończąc pierwszą część rozważań słowami: Powołanie do życia konsekrowanego – mimo swoich wyrzeczeń i doświadczeń, a raczej właśnie dzięki nim – jawi się na tle całego życia chrześcijańskiego jako droga «światła», nad którą czuwa spojrzenie Odkupiciela: "Wstańcie, nie lękajcie się!".
Część druga – "Signum fraternitatis" – podkreśla, że życie zakonne jest ważnym znakiem życia wspólnotowego Kościoła i komunii wszystkich wierzących. Jan Paweł II ukazuje wspólnotę osób konsekrowanych w strukturze całego Kościoła, pisze o problemach formacji, podkreśla godność i rolę kobiety konsekrowanej i wagę świadectwa zakonnych wspólnot dla Kościoła: Cały Kościół liczy bowiem bardzo na świadectwo wspólnot, które napełnia "wesele i Duch Święty". Kościół chciałby ukazywać światu przykłady wspólnot, w których wzajemna troska pomaga przezwyciężyć samotność, więź braterska budzi we wszystkich poczucie współodpowiedzialności, a przebaczenie zabliźnia rany, umacniając w każdym dążenie do komunii. We wspólnotach tego typu charyzmat kieruje wykorzystaniem energii, umacnia wierność i nadaje kierunek pracy apostolskiej wszystkich, zwracając ją ku wspólnej misji. Aby ukazać współczesnym ludziom swoje prawdziwe oblicze, Kościół pilnie potrzebuje takich wspólnot braterskich, które samym swoim istnieniem wnoszą wkład w nową ewangelizację, ponieważ w konkretny sposób ukazują owoce "nowego przykazania".
Temat ten podejmuje i rozwija Papież w części trzeciej: "Servitium caritatis", omawiając znaczenie życia konsekrowanego jako objawienia Bożej miłości w świecie. Ukazuje więc Jan Paweł II znaczenie zakonów w dziele ewangelizacji i inkulturacji Ewangelii, w poświęcaniu życia przez osoby konsekrowane chorym i ubogim, w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego, a także wielkie zadania stojące przed zakonami na polu dialogu między religiami, edukacji, w środkach społecznego przekazu oraz ewangelizacji kultury. Ukazuje też znaczenie świadectwa wiary, świadectwa aż po męczeństwo, znaczenie praktykowania ubóstwa oraz – trudnego i ważnego zwłaszcza w naszych czasach – świadectwa życia w czystości.
Dlatego w zakończeniu Ojciec Święty przywołuje pytanie św. Teresy z Lisieux: Cóż stałoby się ze światem, gdyby nie było w nim zakonników? I odpowiada: Życie konsekrowane – wbrew wszelkim powierzchownym opiniom o jego przydatności – ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że wyraża nieograniczoną bezinteresowność i miłość, co jest szczególnie doniosłe zwłaszcza w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych i przemijających. Gdyby zabrakło tego konkretnego znaku, należałoby się obawiać, że miłość ożywiająca cały Kościół ostygnie, że zbawczy paradoks Ewangelii straci swą ostrość, że "sól" wiary zwietrzeje w świecie ulegającym sekularyzacji. W życiu Kościoła i samego społeczeństwa potrzebni są ludzie zdolni do całkowitego poświęcenia się Bogu i bliźnim dla miłości Boga…, którzy będą umieli zaryzykować własnym życiem, aby inni mieli życie i nadzieję.
Polemizuje też Jan Paweł II z rozpowszechnionym zwłaszcza w naszej technokratycznej i utylitarystycznej kulturze poglądem, że życie ślubami posłuszeństwa, ubóstwa i czystości za klauzurą wydaje się marnowaniem życia, niepełnym wykorzystaniem talentów i możliwości człowieka: To, co ludzkim oczom może się wydawać marnotrawstwem, dla człowieka, który w głębi swego serca zachwycił się pięknem i dobrocią Chrystusa, jest oczywistą odpowiedzią miłości, radosnym dziękczynieniem za to, że został dopuszczony do szczególnego poznania Syna i do współudziału w Jego Boskiej misji w świecie.
Ten ton radości połączony z apelem do osób konsekrowanych pojawia się na ostatnich stronicach adhortacji: Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową, wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać z wami wielkich dzieł. Moi drodzy, niech wasze życie konsekrowane stanie się żarliwym oczekiwaniem Chrystusa; wychodźcie Mu na spotkanie, tak jak mądre panny wychodzą na spotkanie Oblubieńca. Bądźcie zawsze gotowi.
Linki zewnętrzne
Adhortacja Vita consecrata
Opracowania nt. adhortacji Vita consecrata
- o. Maciej Zięba OP, Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II, Wydawnictwo M, Kraków 2010, s. 149-151 ISBN 9788375952520
