Nowe życie

Treść hasła pochodzi z publikacji „Wielka Encyklopedia Nauczania Jana Pawła II”, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2014. 
Autor hasła: ks. Jarosław A. Sobkowiak MIC

Nowe życie – nowy człowiek – życie nadprzyrodzone rodzące się w momencie chrztu świętego; odwołuje się do faktu zespolenia człowieka z męką, ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. Nowe życie zapoczątkowuje sam Chrystus, który w pełni czasów przychodzi wypełnić zapowiedzi Starego Przymierza . Obdarowanie nowym życiem dokonuje się w Kościele, przez Ducha Świętego; poprzez życie sakramentalne człowiek wzrasta w prawdzie i miłości, stając się „nowym stworzeniem”.

Nowy człowiek – człowiek odkupiony przez Chrystusa; jest przeciwstawiony ojcu starej ludzkości – Adamowi. Momentem przełomowym w procesie rodzenia się nowego człowieka jest przyjęcie orędzia zbawczego Jezusa Chrystusa, który jest Początkiem i Końcem, rozumianym jako przyszłość człowieka i świata, łączącym w sobie stare i nowe dzieje człowieka (Ap 22,13). Przez chrzest umiera stary człowiek, aby uwolnić się od grzechów i rozpocząć nowe życie w Chrystusie. Wyraża się ono w ponownym narodzeniu (J 3,3-6), przyobleczeniu się w Chrystusa (Rz 13,14), co pociąga za sobą konieczność nieustannego oczyszczania się (1 Kor 5,7), budzenia ze snu (Rz 13,11-12) oraz krzyżowania wespół z Chrystusem (Ga 5,16-25).

Pojęcie nowego życia w historii Kościoła

W Tradycji Kościoła pojęcia te występują już od pierwszych wieków. Sobór Trydencki w „Dekrecie o usprawiedliwieniu” (1547) nazywa chrzest odrodzeniem rozpoczynającym nowe życie . Sobór Watykański II wiąże nowe życie z życiem nadprzyrodzonym; Chrystus – nowy Człowiek czyni nas w Duchu Świętym nowym stworzeniem za pośrednictwem Kościoła . Paweł VI potwierdza naukę o chrzcie jako powołaniu do nowego życia (ES 39; 60), zrodzonego z tajemnicy paschalnej („Sacerdotalis caelibatus” 13); ostatecznie to Duch Święty dokonuje nowego stworzenia (EN 75).

Nowe życie w nauczaniu Jana Pawła II

W nauczaniu Jana Pawła II nowe życie oznacza przede wszystkim wyzwolenie z dziedzictwa grzechu, uświęcenie w prawdzie oraz życie w Bogu. Chodzi o odtworzenie życia Chrystusa w człowieku. Ma ono swoje źródło w „odkupieńczym wcieleniu” . Nowe życie wypływa z chrztu, rozwija się dzięki Bożemu słowu i sakramentom, stając się źródłem mocy dla charyzmatów i posług . Jako owoc udzielania się Boga w Duchu Świętym daje człowiekowi uczestnictwo w życiu Boga. W ten sposób człowiek ma udział w pełni Jego miłości. Miłość zaś jest najczytelniejszym kryterium i znakiem nowego życia, gdyż człowiek nim obdarzony jest wezwany do przynoszenia owoców w miłości oraz życia w świecie według błogosławieństw . Najpełniejszym wyrazem nowego życia jest rozumienie życia w perspektywie daru, co w naturalny sposób rodzi w człowieku postawę wdzięczności. Nowy człowiek w myśli Jana Pawła II znajduje umocnienie w „zjednoczeniu”. Papież wyraża to następująco: zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem samo w sobie jest tajemnicą, w której rodzi się „nowy człowiek” powołany do uczestnictwa w Bożym życiu […].Zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem jest mocą i źródłem mocy wedle tego, co tak zwięźle wypowiedział w Prologu swej Ewangelii św. Jan: „Wszystkim tym, którzy Je przyjęli dało moc, aby się stali synami Bożymi” (J 1,12) . Szczególnie istotna jest kategoria transcendencji: Możliwe staje się […] narodzenie „nowego stworzenia”, ubogaconego jednocześnie wartościami ludzkimi i Boskimi: oto „nowy człowiek” podniesiony do wymiaru transcendentnego, z którego czerpie nieodzowną pomoc dla panowania nad namiętnościami i dla praktykowania najtrudniejszych cnót, jak przebaczenie i miłość bliźniego, którego stał się bratem . Podobnie jak Bóg Ojciec jest Stwórcą „człowieczeństwa”, tak Syn jest Stwórcą „nowego człowieczeństwa”.

Nowe życie w perspektywie historii zbawienia

W perspektywie historiozbawczej Jan Paweł II – odwołując się do uniwersalizmu zbawienia – ukazuje, iż „każdy bez wyjątku” jest odkupiony, gdyż z „każdym bez wyjątku” Chrystus jest zjednoczony . Można stwierdzić, że ów uniwersalizm jest nowym życiem zmartwychwstania . W perspektywie soteriologicznej Papież ukazuje Chrystusa, który pokonał drogę od Wcielenia do Paschy, tzn. od „początku” człowieka do „nowego życia” przez krzyż i zmartwychwstanie, które owocuje przeobrażeniem się w „nowych ludzi” . Nowość życia jest owocem ofiary Chrystusa na krzyżu, jak również „specyficznym skutkiem” zmartwychwstania. Równie ważne uzasadnienie znajduje nowe życie w wymiarze pneumatologicznym. Duch Święty odradza człowieka w wodach chrztu, a dając mu nowe życie sprawia, iż nowy człowiek staje się dla świata znakiem Trójcy Świętej. Szczególnym źródłem udzielania nowego życia w Duchu Świętym jest chrzest i bierzmowanie. Duch Święty sprawia ponadto obecność Boga we wnętrzu człowieka, kieruje jego życiem wewnętrznym oraz rozwija w wierzącym dynamikę łaski. Ostatecznie nowe życie jest ukierunkowane eschatologicznie. Oznacza to, iż powołanie człowieka zrealizuje się w „nowym niebie i nowej ziemi”. Wyrazi się w powrocie do Ojca, którego serce jest źródłem nowego życia. Perspektywa eschatologiczna nie pozbawia znaczenia doczesnej egzystencji, gdyż stanowi ona początek drogi ku ostatecznemu przeznaczeniu . Zasadniczym rysem moralności nowego człowieka jest wymiar eklezjalno-sakramentalny, gdyż Kościół uczestniczy w Tajemnicy Odkupienia . Jest „matką” rodzącą do nowego i nieśmiertelnego życia przez przepowiadanie i chrzest . W ten sposób nowe życie staje się życiem w Chrystusie wewnątrz rzeczywistości Kościoła .

Nowe życie w wymiarze eklezjalnym

W wymiarze eklezjalnym szczególnego znaczenia nabiera chrzest, który staje się sakramentalnym źródłem powszechnego kapłaństwa i wszelkich powołań. Niekwestionowanym znakiem nowego życia jest też konsekracja zakonna, rodzi ona wezwanie do wcielania eschatologicznego przeznaczenia . Nowe życie nie pomniejsza jednak w niczym prawdy o naturze człowieka i pozostaje ciągle powołaniem grzeszników do świętości . Życie zyskuje styl sakramentalny . Chrzest, będąc nowym narodzeniem z Ducha, wiąże się ściśle z Eucharystią, gdyż – dając życie – wskazuje jednocześnie na środek podtrzymywania tego życia w doczesności. W Eucharystii wyraża się najpełniej nowy byt człowieka . W niej nie tylko każdy z nas przyjmuje Chrystusa, lecz także Chrystus przyjmuje każdego z nas . Eucharystia rodzi też „nową ziemię” poprzez każdego „nowego człowieka” . Ważne miejsce odgrywa także pokuta. To dzięki niej następuje autentyczny proces ukrzyżowania starego człowieka . Wymiar sakramentalny zyskuje naturalne przedłużenie w codziennej modlitwie nowego człowiek .

Zadania wynikające z daru nowego życia

Pierwszym zadaniem moralnym powstałym przez fakt bycia nowym człowiekiem i przyjęcia daru nowego życia jest obowiązek „chodzenia” w nowości życia. W czasie przemówienia powitalnego na Błoniach w Krakowie 10 czerwca 1987 roku Jan Paweł II wypowiedział następujące słowa: A przez to, że On jest z nami, że w nas przebywa, my sami jesteśmy inni. Jesteśmy „nowym stworzeniem” (2 Kor 5,17). I nie możemy pozostawać „starym kwasem”, jak mówi Apostoł , ale chodzić w „nowości życia” ). Pascha nostrum immolatus est Christus. Każdy z nas jest nowym stworzeniem, nowym człowiekiem. Jako osoba. Jako wspólnota ludzka. Jesteśmy przecież jako Kościół również Ciałem Chrystusa. Ta „nowość życia” jest rzeczywistością. I jest też wyzwaniem. To wyzwanie realizuje się przede wszystkim we właściwym odczytaniu daru wolności. W ten sposób wolność nabywa nowej wartości, stając się jednocześnie cechą życia chrześcijańskiego . Dar nowego życia objawia również człowiekowi nowy sens życia i powołania. Jednocześnie sprawia, że człowiek zyskuje moc dawania . Wolność człowieka staje się wolnością wyzwoloną, a człowiek − stworzony od nowa […] ku nowemu (Homilia, Sandomierz, 12.06.1999). W ten sposób moralność chrześcijańska zyskuje nową moc interioryzacji darów, przykazań i norm dzięki łasce Ducha Świętego, który staje się nowym źródłem i nową zasadą postępowania . Z tej zasady wyprowadza się inne szczegółowe, wśród których na pierwsze miejsce wysuwa się wezwanie do umierania dla grzechu i codziennego zmartwychwstawania do nowego życia .

Bibliografia

Jan Paweł II

• Christifideles laici 10; 13; 17; 33;
• Catechesi tradendae 29;
• Dominus et Vivificantem;
• Ecclesia in Africa 74;
• Ecclesia de Eucharistia 22;
• Evangelium Vitae 37-38;
• Redemptionis donum 14;
• Redemptor hominis 10-11; 14; 18; 20;
• Redemptoris Mater 10; 43;
• Redemptoris missio 44; 46-47;
• Reconciliatio et paenitentia 4; 26; 31;
• Vita consecrata 23;
• Veritatis Splendor 5; 21.
• List apostolski Dominicae cenae (24.02.1980) 7; List do Rodzin Gratissimam sane 18-19; SD 26; 31.
• Katechezy Ojca Świętego Jana Pawła II. Duch Święty. Kraków−Ząbki 1999 5; 9-10; 12; 49; Katechezy Ojca Świętego Jana Pawła II. Jezus Chrystus. Kraków−Ząbki 1999 73; 74; 94;
• Światowe Dni Młodzieży 1990; 1992; 2002.

Inne dokumenty Kościoła

• Paweł VI. Encyklika „Sacerdotalis caelibatus” (1967).

Publikacje innych autorów

• S. Rosik. „Nowy człowiek” w Chrystusie. RT 40:1993 z. 3;
• Dominum et Vivificantem. Tekst i komentarze. Red. A. L. Szafrański. Lublin 1994;
• J. Galarowicz. Imię własne człowieka: klucz do myśli i nauczania Karola Wojtyły – Jana Pawła II. Kraków 1996;
• J. Nagórny. Moralność chrześcijańska jako moralność nowego życia w Chrystusie. W: Vivere in Christo. Chrześcijański horyzont moralności. Księga pamiątkowa ku czci Księdza Profesora Seweryna Rosika w 65. rocznicę urodzin. Red. J. Nagórny, A. Derdziuk. Lublin 1996;
• W. Czamara. Przemiana religijno-moralna człowieka w nauczaniu Jana Pawła II. Poznań 1997;
• J. Nagórny. Duch Święty zasadą nowego życia. W: Jesteśmy Kościołem w Duchu Świętym. Red. F. Mrowiec. Würzburg 1999; E. Jarmoch, J. Jaroń, H. Piluś. * Człowiek darem i tajemnicą w nauczaniu Jana Pawła II. Siedlce 1999; H. Piluś. Człowiek w filozofii Karola Wojtyły – Jana Pawła II. Warszawa 2002;
• J. Nagórny. Nowy człowiek w polityce. W: Homo novus. Red. J. Nowak, T. Paszkowska. Lublin 2002.

Wybrane wypowiedzi Jana Pawła II o nowym życiu

Sam Jezus nazywa niekiedy to życie, które przyniósł w darze, po prostu „życiem”; ukazuje przy tym, że zrodzenie przez Boga jest niezbędne, aby człowiek mógł osiągnąć cel, dla którego stworzył go Bóg: „powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (J 3, 3). Dar tego życia stanowi właściwy przedmiot misji Jezusa: On jest Tym, „który z nieba zstępuje i życie daje światu” (J 6, 33), może zatem głosić zgodnie z prawdą: „Kto idzie za Mną (...) będzie miał światło życia” (J 8, 12).

— Evangelium vitae pkt 37.

Kościół rzeczywiście i konkretnie jest na służbie Królestwa: przede wszystkim poprzez przepowiadanie wzywające do nawrócenia, które jest pierwszą i podstawową służbą na rzecz przychodzenia Królestwa do pojedynczych osób i do ludzkiej społeczności. Zbawienie eschatologiczne rozpoczyna się już teraz w nowości życia w Chrystusie: „Wszystkim tym, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego” (J 1, 12).

— Redemptoris missio pkt 20.

W Jezusie, „Słowie życia”, zostaje nam tedy zapowiedziane i udzielone życie Boże i wieczne. Dzięki temu objawieniu i temu obdarowaniu fizyczne i duchowe życie człowieka, także w swoim stadium ziemskim, zyskuje pełną wartość i znaczenie: życie Boże i wieczne jest bowiem celem, do którego zmierza i jest powołany człowiek żyjący w tym świecie. Tak więc Ewangelia życia zawiera w sobie to wszystko, co ludzkie doświadczenie i rozum mówią o wartości życia człowieka, przejmuje to, wywyższa i dopełnia.

— Evangelium vitae pkt 30.

Jezus jest źródłem; z Niego bierze początek życie Boże w człowieku. Trzeba tylko przybliżyć się do Niego, trwać w Nim, by mieć to życie. A czymże jest to życie, jak nie początkiem świętości człowieka! Świętości, która jest w Bogu i którą człowiek może osiągnąć przy pomocy łaski. Wszyscy pragniemy pić z Boskiego Serca, które jest źródłem życia i świętości.

— Elbląg, 6 czerwca 1999.

To zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem samo w sobie jest tajemnicą, w której rodzi się „nowy człowiek” powołany do uczestnictwa w Bożym Życiu (por. 2 P 1, 4), stworzony na nowo w Chrystusie ku pełni łaski i prawdy (por. Ef 2, 10; J 1, 14. 16). Zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem jest mocą i źródłem mocy wedle tego, co tak zwięźle wypowiedział w Prologu swej Ewangelii św. Jan: Słowo „Wszystkim tym (...) którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali synami Bożymi” (J 1, 12). Jest to moc wewnętrznie przemieniająca człowieka, zasada nowego życia, które nie niszczeje i nie przemija, ale trwa ku żywotowi wiecznemu (por. J 4, 14).

— Redemptor hominis, pkt 18

Linki zewnętrzne

Hasła w Zintegrowanej Bazie Tekstów Papieskich

• życie nadprzyrodzone
• nowy człowiek, chrześcijanin jako nowe stworzenie
• życie duchowe, życie wewnętrzne

Zobacz także

• życie