Powołanie (chrześcijańskie): Różnice pomiędzy wersjami
(Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 3: | Linia 3: | ||
− | '''Powołanie (chrześcijańskie)''' - zamysł Boga dotyczący [[ | + | '''Powołanie (chrześcijańskie)''' - zamysł Boga dotyczący [[człowiek|człowieka]], podejmowany przez niego w [[wolność|wolnej]] decyzji. Przez [[wiara|wiarę]] chrześcijanin odczytuje zamysł Boży powołujący go do określonego projektu [[życie|życia]] i wyposażający w potrzebne dary. Dar Boga domaga się wolnej odpowiedzi człowieka − może on podjąć lub odrzucić zaproszenie do zbawczego dialogu z Bogiem. Powołanie chrześcijanina dokonuje się w perspektywie Nowego Przymierza, w którym objawia się zbawcza inicjatywa Boga ukazana w Chrystusie. Udzielenie odpowiedzi pozytywnej jest możliwe dzięki zakorzenieniu w Chrystusie – źródle mocy i wzorze do naśladowania <ref>por. ''Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym'', 22</ref>. Powołanie chrześcijańskie jest nade wszystko powołaniem do wiary, dzięki której człowiek odkrywa obecność Boga w swoim życiu i podejmuje z Nim współpracę. |
− | Naśladowanie Chrystusa jest możliwe dzięki łasce Ducha Świętego, który udziela światła i mocy do podjęcia Bożej propozycji. Powołanie chrześcijanina rozwija się w Kościele jako wspólnocie ustanowionej przez Boga. Społeczna natura człowieka domaga się wpisania ludzkiego dążenia do pełni człowieczeństwa w służbę dobru wspólnemu. Kościół głoszący | + | Naśladowanie Chrystusa jest możliwe dzięki łasce [[Duch Święty|Ducha Świętego]], który udziela światła i mocy do podjęcia Bożej propozycji. Powołanie chrześcijanina rozwija się w Kościele jako wspólnocie ustanowionej przez Boga. Społeczna natura człowieka domaga się wpisania ludzkiego dążenia do pełni człowieczeństwa w służbę [[dobro wspólne|dobru wspólnemu]]. Kościół [[ewangelizacja|głoszący Słowo Boże]] i sprawujący [[sakramenty|sakramenty]] wskazuje drogę posłuszeństwa Bogu i zapewnia udzielanie łaski. Do [[Sobór Watykański II|Soboru Watykańskiego II]] pojęcie posłuszeństwa ograniczano do opisu [[kapłaństwo|kapłaństwa]] i życia zakonnego. Obecnie ideę posłuszeństwa rozumie się szerzej i obejmuje się nią wszystkich wierzących obdarzonych powszechnym powołaniem do [[świętość|świętości]] <ref>por. ''Konstytucja dogmatyczna o Kościele'' 31; ''Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym'', 52</ref>. |
==Powołanie (chrześcijańskie) w myśli i nauczaniu Jana Pawła II== | ==Powołanie (chrześcijańskie) w myśli i nauczaniu Jana Pawła II== | ||
Papież-Polak wielokrotnie podejmował temat powołania, wyjaśniając jego istotę i wskazując konkretne drogi jego realizowania. W liście do młodych ''Parati semper'' zawarł najpełniejszy zarys nauki o posłuszeństwie: jest ono projektem życia zaproponowanym człowiekowi przez Boga w określonych uwarunkowaniach historycznych <ref>por. ''List do młodych Parati semper'', 9</ref>. Jest przede wszystkim niezasłużonym darem Boga udzielonym człowiekowi <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Christifideles laici''], 10; [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 35; [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17, adhortacja ''Vita consecrata''], 17</ref>. Wybrany przed wiekami człowiek został obdarzony szczególnymi przymiotami ze strony Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 16</ref>, uzdalniającymi go do pełnienia misji. Chrześcijanin jest zaproszony do tego, by żyjąc dla Boga w Jezusie Chrystusie, postępować według Ducha i przynosić w życiu Jego owoce <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''], 21</ref>. Odpowiadając na Boży dar, człowiek otwiera się na życie wieczne, na komunię wizji uszczęśliwiającej, miłości i szczęśliwości z Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 73</ref>. Stwórca wzywa człowieka do prawdziwego Dobra, do nawiązania przyjaźni z Nim, do udziału w życiu samego Boga <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 86</ref>. | Papież-Polak wielokrotnie podejmował temat powołania, wyjaśniając jego istotę i wskazując konkretne drogi jego realizowania. W liście do młodych ''Parati semper'' zawarł najpełniejszy zarys nauki o posłuszeństwie: jest ono projektem życia zaproponowanym człowiekowi przez Boga w określonych uwarunkowaniach historycznych <ref>por. ''List do młodych Parati semper'', 9</ref>. Jest przede wszystkim niezasłużonym darem Boga udzielonym człowiekowi <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Christifideles laici''], 10; [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 35; [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17, adhortacja ''Vita consecrata''], 17</ref>. Wybrany przed wiekami człowiek został obdarzony szczególnymi przymiotami ze strony Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 16</ref>, uzdalniającymi go do pełnienia misji. Chrześcijanin jest zaproszony do tego, by żyjąc dla Boga w Jezusie Chrystusie, postępować według Ducha i przynosić w życiu Jego owoce <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''], 21</ref>. Odpowiadając na Boży dar, człowiek otwiera się na życie wieczne, na komunię wizji uszczęśliwiającej, miłości i szczęśliwości z Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 73</ref>. Stwórca wzywa człowieka do prawdziwego Dobra, do nawiązania przyjaźni z Nim, do udziału w życiu samego Boga <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 86</ref>. | ||
− | Posłuszeństwo chrześcijanina ma charakter trynitarny <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 16</ref> i realizuje się poprzez naśladowanie Chrystusa dzięki mocy Ducha Świętego <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17, adhortacja ''Vita consecrata''], 14,</ref>. W posłuszeństwie dokonuje się [[dialog|dialog]] między [[ | + | Posłuszeństwo chrześcijanina ma charakter trynitarny <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 16</ref> i realizuje się poprzez naśladowanie Chrystusa dzięki mocy Ducha Świętego <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17, adhortacja ''Vita consecrata''], 14,</ref>. W posłuszeństwie dokonuje się [[dialog|dialog]] między [[miłość|miłością]] Boga, który wzywa, a wolnością człowieka, który z miłością Mu odpowiada <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 36</ref>. Na tej drodze człowiek osiąga pełnię swego przeznaczenia i rozwija talenty otrzymane od Boga. Podstawowym zadaniem chrześcijanina jest „być człowiekiem” na miarę daru, jaki każdy otrzymał <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 9</ref>. |
− | Posłuszeństwo jest procesem dynamicznym, w nim to człowiek nieustannie przekracza samego siebie i podejmuje wyzwania swoich czasów; jest odczytywane w świetle wiary jako wezwanie osobowego Boga prowadzącego człowieka przez historię. Trud pracy nad sobą prowadzi do wewnętrznej dojrzałości, dzięki której człowiek potrafi zintegrować otrzymane od Boga dary i włączyć się przez wiarę w projekt życia zaproponowany przez Stwórcę. W procesie dojrzewania człowiek dochodzi do odkrycia i wdrożenia w swoje życie właściwej hierarchii wartości opartej na Ewangelii <ref> | + | Posłuszeństwo jest procesem dynamicznym, w nim to człowiek nieustannie przekracza samego siebie i podejmuje wyzwania swoich czasów; jest odczytywane w świetle wiary jako wezwanie osobowego Boga prowadzącego człowieka przez historię. Trud pracy nad sobą prowadzi do wewnętrznej dojrzałości, dzięki której człowiek potrafi zintegrować otrzymane od Boga dary i włączyć się przez wiarę w projekt życia zaproponowany przez Stwórcę. W procesie dojrzewania człowiek dochodzi do odkrycia i wdrożenia w swoje życie właściwej hierarchii wartości opartej na Ewangelii <ref>zob. ''List do młodych Parati semper''</ref>. Jak zauważa Papież, po pierwszym okresie entuzjazmu przychodzi okres cierpliwego trudu i pokonywania własnych ograniczeń <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17, adhortacja ''Vita consecrata''], 64</ref>. Na tej drodze potrzebna jest [[asceza|asceza]], pomagająca korygować skłonności grzesznej natury i pozwalająca dochować wierności krzyżowi <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17 tamże], 38</ref>. |
Wpisane w kształt przymierza z Bogiem posłuszeństwo nabiera charakteru wydarzenia historiozbawczego, codzienne sytuacje z życia stają się wówczas okazją do udzielenia odpowiedzi miłującemu Bogu <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 37</ref>. Chrześcijańskie posłuszeństwo jest zaproszeniem do wolności <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''], 17</ref>, dzięki której człowiek potrafi [[mądrość|mądrze]] kierować swoim życiem i swoim działaniem <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 50</ref>. Jan Paweł II podkreśla konieczność życia w [[prawda|prawdzie]], jest ona dostępna człowiekowi przez Chrystusa – najpełniej objawiającego człowieka samemu człowiekowi i okazującego mu najwyższe posłuszeństwo <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 2</ref>. Na mocy [[chrzest|chrztu]] wszyscy chrześcijanie są powołani do świętości <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 20</ref> i doskonałości w miłości <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/386 adhortacja ''Ecclesia in Europa''], 33</ref>. Jak zaznacza Jan Paweł II, miłość jest podstawowym i wrodzonym posłuszeństwem każdej istoty ludzkiej <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/13 adhortacja ''Famililiaris consortio''], 11</ref>. | Wpisane w kształt przymierza z Bogiem posłuszeństwo nabiera charakteru wydarzenia historiozbawczego, codzienne sytuacje z życia stają się wówczas okazją do udzielenia odpowiedzi miłującemu Bogu <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 37</ref>. Chrześcijańskie posłuszeństwo jest zaproszeniem do wolności <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''], 17</ref>, dzięki której człowiek potrafi [[mądrość|mądrze]] kierować swoim życiem i swoim działaniem <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 50</ref>. Jan Paweł II podkreśla konieczność życia w [[prawda|prawdzie]], jest ona dostępna człowiekowi przez Chrystusa – najpełniej objawiającego człowieka samemu człowiekowi i okazującego mu najwyższe posłuszeństwo <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 tamże], 2</ref>. Na mocy [[chrzest|chrztu]] wszyscy chrześcijanie są powołani do świętości <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 20</ref> i doskonałości w miłości <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/386 adhortacja ''Ecclesia in Europa''], 33</ref>. Jak zaznacza Jan Paweł II, miłość jest podstawowym i wrodzonym posłuszeństwem każdej istoty ludzkiej <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/13 adhortacja ''Famililiaris consortio''], 11</ref>. | ||
− | Posłuszeństwo chrześcijańskie nie jest udzielane poza Kościołem czy też niezależnie od niego, lecz zawsze w Kościele i za pośrednictwem Kościoła. Kościół rodzi i wychowuje do posłuszeństwo przez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów oraz służbę i świadectwo miłości <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 35</ref>. Przez udział w życiu sakramentalnym osoba powołana głębiej jednoczy się z Chrystusem i doświadcza Jego mocy <ref>por. ''List do młodych Parati semper'', 9</ref>. Jednocześnie przez pozytywną odpowiedź na posłuszeństwo chrześcijanin współtworzy Kościół, będący wspólnotą powołanych do zbawienia <ref>[http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 34</ref>. Podjęcie posłuszeństwa pozwala na odkrycie własnej tożsamości w Kościele i uzdalnia do pełnienia właściwego sobie posłannictwa <ref> por. | + | Posłuszeństwo chrześcijańskie nie jest udzielane poza Kościołem czy też niezależnie od niego, lecz zawsze w Kościele i za pośrednictwem Kościoła. Kościół rodzi i wychowuje do posłuszeństwo przez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów oraz służbę i świadectwo miłości <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 35</ref>. Przez udział w życiu sakramentalnym osoba powołana głębiej jednoczy się z Chrystusem i doświadcza Jego mocy <ref>por. ''List do młodych Parati semper'', 9</ref>. Jednocześnie przez pozytywną odpowiedź na posłuszeństwo chrześcijanin współtworzy Kościół, będący wspólnotą powołanych do zbawienia <ref>[http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 34</ref>. Podjęcie posłuszeństwa pozwala na odkrycie własnej tożsamości w Kościele i uzdalnia do pełnienia właściwego sobie posłannictwa <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 59</ref>. |
− | W Kościele wyróżnia się trzy rodzaje posłuszeństwa wpisanych w powszechne wezwanie do świętości. Jest to posłuszeństwo do życia w świecie w [[małżeństwo|małżeństwie]] lub samotności, powołanie do kapłaństwa służebnego oraz powołanie do [[życie konsekrowane|życia konsekrowanego]] przez profesję rad ewangelicznych <ref> por. ''List do młodych Parati semper, 9</ref>. | + | W Kościele wyróżnia się trzy rodzaje posłuszeństwa wpisanych w powszechne wezwanie do świętości. Jest to posłuszeństwo do życia w świecie w [[małżeństwo|małżeństwie]] lub samotności, powołanie do kapłaństwa służebnego oraz powołanie do [[życie konsekrowane|życia konsekrowanego]] przez profesję rad ewangelicznych <ref> por. ''List do młodych Parati semper'', 9</ref>. |
− | Jan Paweł II podkreśla znaczenie posłuszeństwa świeckich, którzy mają za zadanie szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Chritifideles laici''], 9</ref>. W swoim świeckim stanie katolicy winni przenikać swe działania duchem Ewangelii, by przybliżać wszystkim Chrystusa przez świadectwo własnego życia <ref>por. http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 tamże], 16</ref>. Uprzywilejowanym środowiskiem do urzeczywistniania powołania chrześcijańskiego jest [[rodzina|rodzina]] <ref>por. [www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 | + | Jan Paweł II podkreśla znaczenie posłuszeństwa świeckich, którzy mają za zadanie szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Chritifideles laici''], 9</ref>. W swoim świeckim stanie katolicy winni przenikać swe działania duchem Ewangelii, by przybliżać wszystkim Chrystusa przez świadectwo własnego życia <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 tamże], 16</ref>. Uprzywilejowanym środowiskiem do urzeczywistniania powołania chrześcijańskiego jest [[rodzina|rodzina]] <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 ''List do rodzin Gratissimam sane''], 2</ref>. Ta forma posłuszeństwa jest podejmowana przez większość ludu Bożego <ref> por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/1043 tamże], 18</ref>. W ramach pełnienia swej misji życiowej każdy człowiek odkrywa udzielone mu [[charyzmat|charyzmaty]], dane jako dar w służbie bliźnim. Mówi się zatem o posłuszeństwie nauczyciela, lekarza lub teologa <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''], 109</ref>. Chodzi tu jednak o specyficzne posługi, które są częścią ogólnego posłuszeństwa do doskonałości w miłości. |
− | Powołanie kapłańskie ma swoje odrębne miejsce w Kościele i oznacza gotowość oddania się na całkowitą służbę Ewangelii i [[Królestwo Boże|Królestwa Bożego]] <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 8</ref> przez naśladowanie Chrystusa w Jego miłości oblubieńczej do Kościoła <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 tamże], 22</ref>. Wyposażony w moc sakramentalną kapłan jest głosicielem Bożego słowa, szafarzem sakramentów i przewodnikiem [[Lud Boży|Ludu Bożego]]. Wezwanie na drogę rad ewangelicznych, właściwe dla osób konsekrowanych, jest bardziej radykalnym naśladowaniem Chrystusa, które ma swoje korzenie w konsekracji chrztu. Zobowiązanie się przez profesję do życia na wzór Chrystusa [[ | + | Powołanie kapłańskie ma swoje odrębne miejsce w Kościele i oznacza gotowość oddania się na całkowitą służbę Ewangelii i [[Królestwo Boże|Królestwa Bożego]] <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 8</ref> przez naśladowanie Chrystusa w Jego miłości oblubieńczej do Kościoła <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 tamże], 22</ref>. Wyposażony w moc sakramentalną kapłan jest głosicielem Bożego słowa, szafarzem sakramentów i przewodnikiem [[Lud Boży|Ludu Bożego]]. Wezwanie na drogę rad ewangelicznych, właściwe dla osób konsekrowanych, jest bardziej radykalnym naśladowaniem Chrystusa, które ma swoje korzenie w konsekracji chrztu. Zobowiązanie się przez profesję do życia na wzór Chrystusa [[czystość|czystego]], [[ubóstwo|ubogiego]] i posłusznego Ojcu jest możliwe dzięki szczególnemu darowi Ducha Świętego <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/17 adhortacja ''Vita consecrata''], 30</ref>. Życie konsekrowane wskazuje na najgłębszą istotę posłuszeństwa chrześcijańskiego i uosabia dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z Chrystusem <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/173 tamże], 3</ref>. |
− | Rozpoznanie posłuszeństwa dokonuje się poprzez wiarę, która rozjaśnia wszystko nowym światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie pełnego posłuszeństwa człowieka <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Christifideles laici''], 3</ref>. Wzorem rozpoznawania i podjęcia swojego posłuszeństwa jest [[ | + | Rozpoznanie posłuszeństwa dokonuje się poprzez wiarę, która rozjaśnia wszystko nowym światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie pełnego posłuszeństwa człowieka <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/387 adhortacja ''Christifideles laici''], 3</ref>. Wzorem rozpoznawania i podjęcia swojego posłuszeństwa jest [[Maryja]] <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 adhortacja ''Pastores dabo vobis''], 82</ref>. Pomoc w rozpoznaniu wezwania życiowego stanowi rodzina, formująca wrażliwość na [[dobro moralne|dobro]] i otwierająca na współpracę z Bogiem i ludźmi <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/399 tamże], 79</ref>. Odkrywanie projektu Bożego spełnia się na [[modlitwa|modlitwie]], uzdalniającej do przekraczania własnych lęków i ograniczeń <ref>por. ''List do młodych Parati semper, 8</ref>. Doskonalenie posłuszeństwa dokonuje się poprzez czyny spełniane zgodnie z dobrze uformowanym [[sumienie|sumieniem]] <ref>por. [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/381 encyklika ''Veritatis splendor''],71</ref>. Posłuszeństwo chrześcijańskie jest zadaniem udzielania odpowiedzi „wołającemu” Bogu przez całe życie. |
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
Linia 51: | Linia 51: | ||
==Wybrane wypowiedzi Jana Pawła II o powołaniu (chrześcijańskim)== | ==Wybrane wypowiedzi Jana Pawła II o powołaniu (chrześcijańskim)== | ||
+ | |||
+ | {{Cytat box | ||
+ | |cytat = <P> | ||
+ | A ponieważ człowiek winien chwalić Boga przede wszystkim własnym życiem, nie zapominajcie o tym, co dwunastoletni Jezus powiedział swojej Matce i Józefowi w Świątyni jerozolimskiej: „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2,49). <B>Człowiek chwali Boga przez to, że idzie w życiu za głosem swego powołania.</B> Pan Bóg powołuje każdego człowieka, a Jego głos daje o sobie znać już w duszy dziecka: powołuje do życia w małżeństwie czy też do kapłaństwa; powołuje do życia zakonnego, a może do pracy na misjach... Kto wie? Módlcie się, drodzy chłopcy i dziewczęta, abyście rozpoznali, jakie jest wasze powołanie, i abyście mogli później iść wielkodusznie za jego głosem. | ||
+ | </P> | ||
+ | |źródło = [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/804/pkt/0/pos/23/ ''List do dzieci "Tra pochi giorno"''], Rzym, 13 grudnia 1994 | ||
+ | |width = | ||
+ | |align = | ||
+ | }} | ||
{{Cytat box | {{Cytat box | ||
Linia 78: | Linia 87: | ||
==Zobacz także== | ==Zobacz także== | ||
− | *[[ | + | |
+ | *[[modlitwa]] | ||
+ | *[[świętość]] | ||
+ | *[[wolność]] | ||
[[Kategoria:Pojęcia]] | [[Kategoria:Pojęcia]] | ||
+ | [[Kategoria:Nauczanie moralne]] | ||
[[Kategoria:Hasła POLWEN]] | [[Kategoria:Hasła POLWEN]] |
Aktualna wersja na dzień 01:58, 1 cze 2015
Treść hasła pochodzi z publikacji „Wielka Encyklopedia Nauczania Jana Pawła II”, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2014 Autor hasła: Andrzej DERDZIUK OFMCap
Powołanie (chrześcijańskie) - zamysł Boga dotyczący człowieka, podejmowany przez niego w wolnej decyzji. Przez wiarę chrześcijanin odczytuje zamysł Boży powołujący go do określonego projektu życia i wyposażający w potrzebne dary. Dar Boga domaga się wolnej odpowiedzi człowieka − może on podjąć lub odrzucić zaproszenie do zbawczego dialogu z Bogiem. Powołanie chrześcijanina dokonuje się w perspektywie Nowego Przymierza, w którym objawia się zbawcza inicjatywa Boga ukazana w Chrystusie. Udzielenie odpowiedzi pozytywnej jest możliwe dzięki zakorzenieniu w Chrystusie – źródle mocy i wzorze do naśladowania [1]. Powołanie chrześcijańskie jest nade wszystko powołaniem do wiary, dzięki której człowiek odkrywa obecność Boga w swoim życiu i podejmuje z Nim współpracę.
Naśladowanie Chrystusa jest możliwe dzięki łasce Ducha Świętego, który udziela światła i mocy do podjęcia Bożej propozycji. Powołanie chrześcijanina rozwija się w Kościele jako wspólnocie ustanowionej przez Boga. Społeczna natura człowieka domaga się wpisania ludzkiego dążenia do pełni człowieczeństwa w służbę dobru wspólnemu. Kościół głoszący Słowo Boże i sprawujący sakramenty wskazuje drogę posłuszeństwa Bogu i zapewnia udzielanie łaski. Do Soboru Watykańskiego II pojęcie posłuszeństwa ograniczano do opisu kapłaństwa i życia zakonnego. Obecnie ideę posłuszeństwa rozumie się szerzej i obejmuje się nią wszystkich wierzących obdarzonych powszechnym powołaniem do świętości [2].
Spis treści
Powołanie (chrześcijańskie) w myśli i nauczaniu Jana Pawła II
Papież-Polak wielokrotnie podejmował temat powołania, wyjaśniając jego istotę i wskazując konkretne drogi jego realizowania. W liście do młodych Parati semper zawarł najpełniejszy zarys nauki o posłuszeństwie: jest ono projektem życia zaproponowanym człowiekowi przez Boga w określonych uwarunkowaniach historycznych [3]. Jest przede wszystkim niezasłużonym darem Boga udzielonym człowiekowi [4]. Wybrany przed wiekami człowiek został obdarzony szczególnymi przymiotami ze strony Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego [5], uzdalniającymi go do pełnienia misji. Chrześcijanin jest zaproszony do tego, by żyjąc dla Boga w Jezusie Chrystusie, postępować według Ducha i przynosić w życiu Jego owoce [6]. Odpowiadając na Boży dar, człowiek otwiera się na życie wieczne, na komunię wizji uszczęśliwiającej, miłości i szczęśliwości z Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym [7]. Stwórca wzywa człowieka do prawdziwego Dobra, do nawiązania przyjaźni z Nim, do udziału w życiu samego Boga [8].
Posłuszeństwo chrześcijanina ma charakter trynitarny [9] i realizuje się poprzez naśladowanie Chrystusa dzięki mocy Ducha Świętego [10]. W posłuszeństwie dokonuje się dialog między miłością Boga, który wzywa, a wolnością człowieka, który z miłością Mu odpowiada [11]. Na tej drodze człowiek osiąga pełnię swego przeznaczenia i rozwija talenty otrzymane od Boga. Podstawowym zadaniem chrześcijanina jest „być człowiekiem” na miarę daru, jaki każdy otrzymał [12].
Posłuszeństwo jest procesem dynamicznym, w nim to człowiek nieustannie przekracza samego siebie i podejmuje wyzwania swoich czasów; jest odczytywane w świetle wiary jako wezwanie osobowego Boga prowadzącego człowieka przez historię. Trud pracy nad sobą prowadzi do wewnętrznej dojrzałości, dzięki której człowiek potrafi zintegrować otrzymane od Boga dary i włączyć się przez wiarę w projekt życia zaproponowany przez Stwórcę. W procesie dojrzewania człowiek dochodzi do odkrycia i wdrożenia w swoje życie właściwej hierarchii wartości opartej na Ewangelii [13]. Jak zauważa Papież, po pierwszym okresie entuzjazmu przychodzi okres cierpliwego trudu i pokonywania własnych ograniczeń [14]. Na tej drodze potrzebna jest asceza, pomagająca korygować skłonności grzesznej natury i pozwalająca dochować wierności krzyżowi [15].
Wpisane w kształt przymierza z Bogiem posłuszeństwo nabiera charakteru wydarzenia historiozbawczego, codzienne sytuacje z życia stają się wówczas okazją do udzielenia odpowiedzi miłującemu Bogu [16]. Chrześcijańskie posłuszeństwo jest zaproszeniem do wolności [17], dzięki której człowiek potrafi mądrze kierować swoim życiem i swoim działaniem [18]. Jan Paweł II podkreśla konieczność życia w prawdzie, jest ona dostępna człowiekowi przez Chrystusa – najpełniej objawiającego człowieka samemu człowiekowi i okazującego mu najwyższe posłuszeństwo [19]. Na mocy chrztu wszyscy chrześcijanie są powołani do świętości [20] i doskonałości w miłości [21]. Jak zaznacza Jan Paweł II, miłość jest podstawowym i wrodzonym posłuszeństwem każdej istoty ludzkiej [22].
Posłuszeństwo chrześcijańskie nie jest udzielane poza Kościołem czy też niezależnie od niego, lecz zawsze w Kościele i za pośrednictwem Kościoła. Kościół rodzi i wychowuje do posłuszeństwo przez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów oraz służbę i świadectwo miłości [23]. Przez udział w życiu sakramentalnym osoba powołana głębiej jednoczy się z Chrystusem i doświadcza Jego mocy [24]. Jednocześnie przez pozytywną odpowiedź na posłuszeństwo chrześcijanin współtworzy Kościół, będący wspólnotą powołanych do zbawienia [25]. Podjęcie posłuszeństwa pozwala na odkrycie własnej tożsamości w Kościele i uzdalnia do pełnienia właściwego sobie posłannictwa [26].
W Kościele wyróżnia się trzy rodzaje posłuszeństwa wpisanych w powszechne wezwanie do świętości. Jest to posłuszeństwo do życia w świecie w małżeństwie lub samotności, powołanie do kapłaństwa służebnego oraz powołanie do życia konsekrowanego przez profesję rad ewangelicznych [27]. Jan Paweł II podkreśla znaczenie posłuszeństwa świeckich, którzy mają za zadanie szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej [28]. W swoim świeckim stanie katolicy winni przenikać swe działania duchem Ewangelii, by przybliżać wszystkim Chrystusa przez świadectwo własnego życia [29]. Uprzywilejowanym środowiskiem do urzeczywistniania powołania chrześcijańskiego jest rodzina [30]. Ta forma posłuszeństwa jest podejmowana przez większość ludu Bożego [31]. W ramach pełnienia swej misji życiowej każdy człowiek odkrywa udzielone mu charyzmaty, dane jako dar w służbie bliźnim. Mówi się zatem o posłuszeństwie nauczyciela, lekarza lub teologa [32]. Chodzi tu jednak o specyficzne posługi, które są częścią ogólnego posłuszeństwa do doskonałości w miłości.
Powołanie kapłańskie ma swoje odrębne miejsce w Kościele i oznacza gotowość oddania się na całkowitą służbę Ewangelii i Królestwa Bożego [33] przez naśladowanie Chrystusa w Jego miłości oblubieńczej do Kościoła [34]. Wyposażony w moc sakramentalną kapłan jest głosicielem Bożego słowa, szafarzem sakramentów i przewodnikiem Ludu Bożego. Wezwanie na drogę rad ewangelicznych, właściwe dla osób konsekrowanych, jest bardziej radykalnym naśladowaniem Chrystusa, które ma swoje korzenie w konsekracji chrztu. Zobowiązanie się przez profesję do życia na wzór Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego Ojcu jest możliwe dzięki szczególnemu darowi Ducha Świętego [35]. Życie konsekrowane wskazuje na najgłębszą istotę posłuszeństwa chrześcijańskiego i uosabia dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z Chrystusem [36].
Rozpoznanie posłuszeństwa dokonuje się poprzez wiarę, która rozjaśnia wszystko nowym światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie pełnego posłuszeństwa człowieka [37]. Wzorem rozpoznawania i podjęcia swojego posłuszeństwa jest Maryja [38]. Pomoc w rozpoznaniu wezwania życiowego stanowi rodzina, formująca wrażliwość na dobro i otwierająca na współpracę z Bogiem i ludźmi [39]. Odkrywanie projektu Bożego spełnia się na modlitwie, uzdalniającej do przekraczania własnych lęków i ograniczeń [40]. Doskonalenie posłuszeństwa dokonuje się poprzez czyny spełniane zgodnie z dobrze uformowanym sumieniem [41]. Posłuszeństwo chrześcijańskie jest zadaniem udzielania odpowiedzi „wołającemu” Bogu przez całe życie.
Przypisy
- ↑ por. Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, 22
- ↑ por. Konstytucja dogmatyczna o Kościele 31; Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, 52
- ↑ por. List do młodych Parati semper, 9
- ↑ por. adhortacja Christifideles laici, 10; adhortacja Pastores dabo vobis, 35; adhortacja Vita consecrata, 17
- ↑ por. List do rodzin Gratissimam sane, 16
- ↑ por. encyklika Veritatis splendor, 21
- ↑ por. tamże, 73
- ↑ por. tamże, 86
- ↑ por. List do rodzin Gratissimam sane, 16
- ↑ por. adhortacja Vita consecrata, 14,
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 36
- ↑ por. List do rodzin Gratissimam sane, 9
- ↑ zob. List do młodych Parati semper
- ↑ por. adhortacja Vita consecrata, 64
- ↑ por. tamże, 38
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 37
- ↑ por. encyklika Veritatis splendor, 17
- ↑ por. tamże, 50
- ↑ por. tamże, 2
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 20
- ↑ por. adhortacja Ecclesia in Europa, 33
- ↑ por. adhortacja Famililiaris consortio, 11
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 35
- ↑ por. List do młodych Parati semper, 9
- ↑ adhortacja Pastores dabo vobis, 34
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 59
- ↑ por. List do młodych Parati semper, 9
- ↑ por. adhortacja Chritifideles laici, 9
- ↑ por. tamże, 16
- ↑ por. List do rodzin Gratissimam sane, 2
- ↑ por. tamże, 18
- ↑ por. encyklika Veritatis splendor, 109
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 8
- ↑ por. tamże, 22
- ↑ por. adhortacja Vita consecrata, 30
- ↑ por. tamże, 3
- ↑ por. adhortacja Christifideles laici, 3
- ↑ por. adhortacja Pastores dabo vobis, 82
- ↑ por. tamże, 79
- ↑ por. List do młodych Parati semper, 8
- ↑ por. encyklika Veritatis splendor,71
Bibliografia
Dzieła Jana Pawła II
- adhortacja apostolska Christifideles laici, 3; 9-10; 16;
- adhortacja apostolska Ecclesia in Europa, 33;
- adhortacja apostolska Familiaris consortio, 11;
- adhortacja Pastores dabo vobis, 8; 20; 22; 34-37; 59; 79; 82;
- adhortacja apostolska Vita consecrata, 3; 14; 17; 30; 38; 64;
- encyklika Veritatis splendor, 2; 17; 21; 50; 71; 73; 86; 109;
- List od młodych Parati semper z okazji Światowego Roku Młodzieży 1985, 8-9;
- list do rodzin Gratissimam sanae, 2; 9; 16; 18.
Inne dokumenty Kościoła
- Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów, Watykan 1994;
- Kongregacja ds. Duchowieństwa, Instrukcja o niektórych kwestiach dotyczących współpracy wiernych świeckich w ministerialnej posłudze kapłanów, Watykan 1997;
- Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Życie braterskie we wspólnocie – Congregavit nos in unum Christi amor, Watykan 1994;
Publikacje innych autorów
- A. Derdziuk, Rodzina w służbie budzenia powołań zakonnych. W: „Życie konsekrowane” 3:1995 nr 2;
- J. Nagórny, Posłannictwo chrześcijan w świecie. T. 1: "Świat i wspólnota", Lublin 1997;
- S. Olejnik, Teologia moralna życia osobistego, Włocławek 1999.
Wybrane wypowiedzi Jana Pawła II o powołaniu (chrześcijańskim)
A ponieważ człowiek winien chwalić Boga przede wszystkim własnym życiem, nie zapominajcie o tym, co dwunastoletni Jezus powiedział swojej Matce i Józefowi w Świątyni jerozolimskiej: „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2,49). Człowiek chwali Boga przez to, że idzie w życiu za głosem swego powołania. Pan Bóg powołuje każdego człowieka, a Jego głos daje o sobie znać już w duszy dziecka: powołuje do życia w małżeństwie czy też do kapłaństwa; powołuje do życia zakonnego, a może do pracy na misjach... Kto wie? Módlcie się, drodzy chłopcy i dziewczęta, abyście rozpoznali, jakie jest wasze powołanie, i abyście mogli później iść wielkodusznie za jego głosem.
Linki zewnętrzne
Hasła w Zintegrowanej Bazie Tekstów Papieskich