Pielgrzymka zagraniczna (27)

Treść hasła została przygotowana z wykorzystaniem treści publikacji  
(red.) Antoni Jackowski, Izabela Sołjan, "Leksykon pielgrzymek Jana Pawła II", Wydawnictwo WAM, Kraków 2005. 

Dwudziesta siódma podróż apostolska (poza terytorium Watykanu i Włoch) odbyta przez Jana Pawła II w dniach 8-19 sierpnia 1985 roku. Celem były odwiedziny Togo, Wybrzeża Kości Słoniowej, Kamerunu, Demokratycznej Republiki Konga, Kenii, Maroka.

Przebieg pielgrzymki

8-10 sierpnia 1985 TOGO

Cel pielgrzymki

Umocnienie w wierze lokalnego Kościoła.

Przebieg wizyty w Togo

• 8 sierpnia
  • LOME: Powitanie na lotnisku przez władze kościelne i państwowe z prezydentem Gnasingbe Eyadema na czele • Spotkanie z korpusem dyplomatycznym w salonie recepcyjnym lotniska • Msza św. • Spotkanie z przedstawicielami wspólnot: protestanckiej i muzułmańskiej

• 9 sierpnia
  • PYA: Wizyta w prywatnej rezydencji prezydenta
  • KARA: Spotkanie z polskimi misjonarzami i misjonarkami • Msza św. i udzielenie święceń kapłańskich 11 diakonom
  • TOGOVILLE: Odmówienie cząstki różańca. Przemówienie Papieża zakończone aktem poświęcenia Togo Matce Bożej LOME: Spotkanie z duchownymi i laikatem w katedrze

• 10 sierpnia
  • LOME: Ceremonia pożegnania, odlot na Wybrzeże Kości Słoniowej

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie peilgrzymki

Wizyta w Togo była pierwszym etapem 27. podróży apostolskiej Jana Pawła II (Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Demokratyczna Republika Konga, Kenia, Maroko). W strukturze wyznaniowej kraju dominują wyznawcy religii plemiennych, stanowiących połowę ludności Togo. Początki trwałej ewangelizacji kraju przypadają na 1892 r., kiedy przybyli tutaj pierwsi misjonarzy ze zgromadzenia werbistów.

Program pobytu Papieża w Togo był bardzo bogaty. Na trasie pielgrzymki poza stolicą kraju – Lome, znalazły się także odległe od niej o setki kilometrów miejscowości Pya i Kara. Za jedną z charakterystycznych cech tej wizyty należy uznać stale obecny dialog ekumeniczny i międzyreligijny. Już w pierwszym dniu Ojciec Święty spotkał się z przedstawicielami wspólnoty protestanckiej oraz muzułmańskiej, którzy wcześniej uczestniczyli w sprawowanej przez Papieża mszy św. Delegacja muzułmańska była tak onieśmielona spotkaniem, iż pierwszy przemówił Jan Paweł II. W odpowiedzi przewodniczący delegacji zapewnił o wielkiej radości wszystkich mieszkańców Togo, bez względu na wyznanie, z powodu wizyty Papieża i nazwał Jana Pawła II Papieżem wszystkich ludzi. Z ogromną życzliwością przyjęli Ojca Świętego także kapłani religii tradycyjnych, obecni zwłaszcza podczas nabożeństwa w Togoville. Wystosowali oni piękny adres powitalny, w którym wzywali dla Papieża błogosławieństwa Boga tęczy.

Za najważniejsze wydarzenia pielgrzymki należy uznać: msze św. w Lome i Kara oraz nabożeństwo w sanktuarium maryjnym w Togoville. W Lome Papież mówił przede wszystkim o konieczności odnowy związanej z przyjęciem Ewangelii. Zwracał uwagę na konieczność dokonania wyboru, tak aby z dawnych tradycyjnych zwyczajów zachować to, co dobre i zgodne z przesłaniem ewangelicznym, a odrzucić to, co sprzeciwia się Bożemu objawieniu. Tak, aby być autentycznym Afrykaninem i autentycznym chrześcijaninem. Papież podkreślił, że należy kontynuować proces inkulturacji, należy żyć w duchu Ewangelii zgodnie z własną tożsamością i poszanowaniem swojego dziedzictwa. Wierni wysłuchali kazania w wielkim skupieniu, niektórzy cały czas klęcząc. W Kara, udzielając święceń kapłańskich 11 diakonom, Ojciec Święty rozważał istotę posługi kapłańskiej i jej zasadnicze elementy. W Togoville, w sanktuarium położonym nad brzegiem jeziora Togo, przed cudownym obrazem Matki Bożej Miłosierdzia Jan Paweł II zawierzył Togo i całą Afrykę opiece i wstawiennictwu Matki Bożej. Togoville jest jednym z najstarszych w kraju ośrodków katolickich. W 1910 r. zbudowano tutaj kościół, podniesiony do rangi sanktuarium w 1973 r. Zarazem Togoville jest znanym ośrodkiem kultowym dla wyznawców religii tradycyjnych. W spotkaniu modlitewnym wzięli udział przede wszystkim ludzie chorzy oraz młodzież, do których Papież skierował specjalne słowa. Na zakończenie zwrócił się do kapłanów religii tradycyjnych, dziękując im za przybycie i okazane zaufanie.

(IS)

10 sierpnia 1985 WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ

Cel pielgrzymki

Konsekracja katedry Św. Pawła w Abidżanie.

Przebieg wizyty na Wybrzeżu Kości Słoniowej

• 10 sierpnia
  • ABIDŻAN: Przylot z Togo • Powitanie na lotnisku przez władze kościelne i państwowe • Wizyta u prezydenta kraju F. Houphouёta-Boigny • Msza św. z obrzędem konsekracji katedry • Odlot do Kamerunu

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

Ojciec Święty ponownie przybył do tego kraju z krótką, tylko kilkugodzinną pielgrzymką. Zasadniczym jej celem była konsekracja nowej katedry Św. Pawła w Abidżanie, pod którą kamień węgielny Papież poświęcił podczas swej pierwszej wizyty w roku 1980. Budowę świątyni rozpoczęto w 1983 r., ukończono przed samym przybyciem Papieża. Katedrę wzniesiono na planie trójkąta, nawiązującym do symboliki Trójcy Świętej. Był to wówczas największy w świecie, po Bazylice Świętego Piotra , kościół katolicki. W przemówieniu powitalnym Papież, wyrażając swą radość z ponownych odwiedzin, zwrócił się do przedstawicieli innych Kościołów i religii następującymi słowami: Pragnąłbym skorzystać z tej okazji, aby przypomnieć naszym braciom należącym do innych wyznań chrześcijańskich o naszej gotowości dążenia ku jedności i braterskiej współpracy, a także wobec wszystkich, którzy reprezentują niechrześcijańskie tradycje religijne, wyrazić mój szacunek i dążenie Kościoła do utrzymywania ze wszystkimi relacji opartych na wzajemnym zaufaniu. W homilii wygłoszonej podczas mszy św. Jan Paweł II, nawiązując do mającego nastąpić aktu konsekracji katedry, podkreślił, że Kościół to przede wszystkim Dom Boży i świątynia ducha. Kościół Abidżanu i całego Wybrzeża Kości Słoniowej poprzez tę materialną budowlę ukazuje, że sam stanowi prawdziwą «budowlę duchową». Bez wewnętrznego dynamizmu wiary, bez nadziei, której fundamentem jest sam żyjący Chrystus, kamienna świątynia nie miałaby sensu, bez względu na jej rozmiary. Racją istnienia pobudowanej z kamienia świątyni jest wewnętrzna świątynia wspólnoty uczniów Pana.

(IS)

10-14 sierpnia 1985 KAMERUN

Cel pielgrzymki

Umocnienie w wierze Kościoła katolickiego.

Przebieg wizyty w Kamerunie

• 10 sierpnia
  • JAUNDE: Przylot z Wybrzeża Kości Słoniowej • Powitanie na lotnisku • Spotkanie z klerem i zakonnicami w katedrze. Liturgia Słowa i złożenie ślubów zakonnych przez 18 zakonnic

• 11 sierpnia
  • JAUNDE: Msza Św. z udzieleniem święceń kapłańskich 15 diakonom. Anioł Pański poprzedzony krótkim przemówieniem Papieża
  • GAROUA: Msza św., podczas której Papież udzielił sakramentów: chrztu św., bierzmowania oraz I Komunii św.

• 12 sierpnia
  • BAMENDA: Msza św. z udziałem przedstawicieli licznych organizacji katolickich
  • JAUNDE: Spotkanie w nuncjaturze z przedstawicielami Kościołów protestanckich • Spotkanie z Polonią i Kameruńczykami studiującymi niegdyś w Polsce • Spotkanie ze wspólnotą muzułmańską • Spotkanie z władzami państwowymi, członkami parlamentu, korpusem dyplomatycznym oraz organizacjami międzynarodowymi w rezydencji prezydenta - Pałacu Jedności Narodowej • Wizyta w klasztorze benedyktynów

• 13 sierpnia
  • DOUALA: Msza św. zakończona aktem zawierzenia Kamerunu Matce Bożej. Przemówienie do młodzieży
  • JAUNDE: Spotkanie z intelektualistami w sali Pałacu Kongresów • Spotkanie w nuncjaturze z Konferencją Episkopatu Kamerunu

• 14 sierpnia
  • JAUNDE: Ceremonia pożegnalna. Odlot do Republiki Środkowoafrykańskiej

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

Papież przybył do Kamerunu po raz pierwszy w ramach swej 27. podróży apostolskiej, która objęła również: Togo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Republikę Środkowoafrykańską. Demokratyczną Republikę Konga, Kenię i Maroko.

Początki ewangelizacji kraju sięgają poł. XIX w., jednak prowadzona była ona głównie w południowej części Kamerunu. W okresie wizyty Papieża północna część kraju była jeszcze terenem typowo misyjnym, placówki katolickie istniały w niektórych okręgach zaledwie od kilkunastu lat.

Program wizyty był bardzo bogaty i intensywny. Ojciec Święty odwiedził stolice 4 prowincji kościelnych: Jaunde, Bamenda, Douala, Garoua. W każdej z nich odprawił mszę św. W homiliach Papież podjął najbardziej aktualne problemy lokalnego Kościoła i kraju. W Jaunde, udzielając święceń 16 diakonom, ukazał rolę i zadania kapłanów w młodym Kościele Kamerunu. Przy tej okazji przypomniał o upływającej właśnie 50. rocznicy wyświęcenia pierwszych 8 kapłanów kameruńskich. W Garoua, miejscowości leżącej 700 km na północ od Jaunde, Papież udzielił ok. 100 katechumenom sakramentu chrztu, bierzmowania oraz I Komunii św. Diecezja Garoua jest młodym terenem misyjnym, pierwsze misje założono tu w 1956 r. W trakcie mszy św. Papież zwrócił się z serdecznymi pozdrowieniami i słowami szacunku do obecnych protestantów i muzułmanów. Homilia mszy św. w Bamenda skierowana była głównie do rodzin. Ojciec Święty przypomniał naukę Kościoła na temat małżeństwa, podkreślając jego trwały i nierozerwalny charakter. Zwrócił również uwagę na czynniki zagrażające współczesnym rodzinom i wezwał władze do respektowania sformułowanej przez Stolicę Apostolską Karty Praw Rodziny. Rozważanie papieskie w Douala dotyczyło wychowania młodego pokolenia. W tym zakresie Papież zwrócił się z następującym zapytaniem do dorosłych: Czy wy, dorośli, przywiązujecie dostatecznie dużą wagę do wartości moralnych i duchowych, do uczciwości, do bezinteresownej służby bliźnim? Czy przeciwnie, na pierwszym miejscu stawiacie pieniądz, zysk i egoistyczną przyjemność?. Na zakończenie homilii Jan Paweł II dokonał aktu poświęcenia Kamerunu Matce Bożej.

Oprócz zgromadzeń eucharystycznych Papież odbył szereg spotkań z przedstawicielami różnych grup społecznych, m.in. z duchowieństwem, Polonią, reprezentantami świata nauki, przedstawicielami innych religii i wyznań. Szczególne znaczenie miało spotkanie z władzami Kamerunu, korpusem dyplomatycznym i przedstawicielami organizacji międzynarodowych. Omawiając sytuację kontynentu afrykańskiego, Ojciec Święty wskazał na nękające go problemy (m.in. zależność ekonomiczną, głód, wojny, problem uchodźców, dyskryminację rasową) i zaapelował o międzynarodową pomoc i solidarność. Jednocześnie Papież wskazał wartości moralne i duchowe, jakie Afryka może przekazać światu: Afryka może ofiarować światu, między innymi, przykład gościnności, hojnej i nigdy nie znużonej; przykład solidarności, która jest tak silna wśród członków rodziny lub w obrębie tego samego plemienia, że nikt nie jest pozostawiony bez opieki; przykład spontanicznego zmysłu religijnego, który pozwala na co dzień obcować z tym, co niewidzialne. Są to wartości, które bardzo by się przydały współczesnemu światu (...).

(IS)

14 Sierpnia 1985 REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA

Cel pielgrzymki

Przyjęcie świadectwa wiary lokalnego Kościoła, utwierdzenie go w jego misji.

Przebieg wizyty w Republice Środkowoafrykańskiej

• 14 sierpnia
  • BANGI: Przylot z Kamerunu • Powitanie na lotnisku przez władze kościelne i państwowe, z prezydentem André Kolingbą na czele • Msza św. na Avenue des Martyrs • Spotkanie z prezydentem Republiki • Nawiedzenie katedry. Spotkanie z duchowieństwem i laikatem • Ceremonia pożegnalna. Odlot do Demokratycznej Republiki Konga

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

Jan Paweł II nawiedził Republikę Środkowoafrykańską podczas 27. podróży apostolskiej (Togo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Demokratyczna Republika Konga, Kenia, Maroko). Pielgrzymka była bardzo krótka, trwała zaledwie kilka godzin.

Większość ludności Republiki Środkowoafrykańskiej związana jest z religiami tradycyjnymi, jednak na skutek działalności misyjnej Kościoła liczba chrześcijan systematycznie wzrasta (w l. 1985— 1995 wzrost o 10%). Do 1979 r. kraj znajdował się pod dyktatorskimi rządami cesarza Bokassy.

W przemówieniu powitalnym Papież nawiązał do historii ewangelizacji kraju, która rozpoczęła się 80 lat temu za sprawą zagranicznych misjonarzy. Najważniejszym punktem wizyty była msza św. odprawiana na Avenue des Martyrs, z udziałem kilkudziesięciu tysięcy osób. W homilii Papież przedstawił duchowy program dla miejscowego Kościoła i wezwał wiernych do czynnego, zgodnego z duchem Ewangelii udziału w życiu narodu i kraju. Chrześcijanie z Republiki Środkowoafrykańskiej, jesteście wezwani do tego, ażeby stosować Ewangelię w całym codziennym życiu, ażeby kształtować według niej sposób myślenia i instytucje. W trosce o ludzi młodych Ojciec Święty zaapelował do rodziców, nauczycieli i wszystkich odpowiedzialnych za wspólne dobro o podjęcie takich rozwiązań, które by zapewniły młodzieży godną przyszłość i pozwoliły zachować prawość sumienia. Żegnając się na lotnisku Bangi-M'Poko, Papież podziękował za gościnne przyjęcie i życzył, by Republika „żyła w duchu pełnego pojednania i pokoju".

(IS)

14-16 sierpnia 1985 DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA (d. Zair)

Cel pielgrzymki

Beatyfikacja s. Klementyny Anwarite Nengapeta.

Przebieg wizyty w Demokratycznej Republice Konga

• 14 sierpnia
  • KINSZASA: Przylot z Republiki Środkowoafrykańskiej • Powitanie przez władze kościelne i państwowe (m.in. prezydenta Mobutu Sese Seko, pronuncjusza apostolskiego abpa Rapisarda, abpa Kinszasy kard. Malulę)

• 15 sierpnia
  • KINSZASA: Msza św. beatyfikacyjna s. Klementyny Anwarite Nengapeta na placu przed Pałacem Ludu • Spotkanie z wiernymi w hallu Pałacu Ludu (m.in. z rodzicami nowej błogosławionej, zakonnicami z jej zgromadzenia, a także z przybyłą Polonią) • Spotkanie w katedrze z księżmi, zakonnikami, zakonnicami oraz laikatem Zairu • Spotkanie z prezydentem Zairu i władzami kraju • Spotkanie w centrum międzydiecezjalnym z Konferencją Episkopatu

• 16 sierpnia
  • LUBUMBASZI: Msza św. w intencji nowej błogosławionej s. Anwarite Nengapeta. Złożenie przez grupę zakonnic ślubów {życie zakonne|zakonnych]] w obecności Jana Pawła II. Odlot do Kenii.

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

Zair był ponownie na trasie 27. podróży apostolskiej Jana Pawła II do krajów afrykańskich, prowadzącej od Togo, przez Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Republikę Środkowoafrykańską, Kenię do Maroka.

Druga pielgrzymka Papieża do Zairu wiązała się z beatyfikacją pierwszej zairskiej zakonnicy, s. Klementyny Anwarite, zamordowanej w 1964 r. We mszy św. beatyfikacyjnej, odprawionej na placu przed Pałacem Ludu w Kinszasie, uczestniczyło ok. 1 mln osób. Obecni byli rodzice i rodzina błogosławionej, zakonnice ze zgromadzenia, do którego należała, prezydent Zairu oraz przedstawiciele władz państwowych. Homilia papieska poświęcona była przypadającej w tym dniu uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej oraz nowej błogosławionej. Mówiąc o s. Anwarite, Ojciec Święty podkreślił jej wielką wiarę i miłość do Chrystusa. Z tej miłości, w obronie dziewictwa, nie wahała się oddać życia. Siostra Anwarite urodziła się w 1941 r. w Matali, niedaleko Wamba w górnym Zairze. Dwa lata później została ochrzczona. W 1956 r. wstąpiła do zgromadzenia Św. Rodziny. Kiedy w 1964 r. wybuchła w Zairze wojna domowa, zamordowano 142 kapłanów i braci zakonnych oraz 38 zakonnic. Wśród nich była właśnie s. Anwarite. Umierając, zdołała jeszcze wypowiedzieć słowa wybaczenia swemu oprawcy, mówiąc: Przebaczam ci, bo nie wiesz, co czynisz. Kult s. Anwarite zaczął się rozwijać bezpośrednio po jej śmierci, a w 1977 r. wszczęto proces beatyfikacyjny. Dzieląc radość z całym Kościołem zairskim, Jan Paweł II powiedział:Oto na stulecie Chrztu waszej ojczyzny, które obchodziliśmy wspólnie niedawno - pierwszy owoc, owoc doskonały łaski Chrztu Świętego - pierwszą mieszkankę Zairu Kościół uroczyście ogłasza błogosławioną, Męczennicą wiary spośród was!.

Następnego dnia w Lubumbaszi (stolicy regionu Shaba) Papież sprawował mszę św. w intencji nowej błogosławionej. Podczas tej mszy grupa zakonnic złożyła śluby zakonne. W homilii Ojciec Święty stwierdził, iż wyniesienie s. Anwarite na ołtarze jest znakiem dojrzałości Kościoła w Zairze, a zarazem wezwaniem wszystkich jej rodaków do świętości: W osobie Anwarite widzimy świadka Kościoła, który wkracza w doniosły etap swych dziejów. (...) W tym wydarzeniu, które obecnie zostało upamiętnione przez beatyfikację Anwarite, widzimy punkt wyjścia. Kościół w Zairze, kierowany dziś przez biskupów - synów swego ludu - kroczy ku dojrzałej, dogłębnej ewangelizacji.

Roli Kościoła w Zairze i jego zadaniom Jan Paweł II poświęcił wiele miejsca także w przemówieniach wygłoszonych do duchowieństwa i świeckiego laikatu oraz podczas spotkania z Konferencją Episkopatu.

(IS)

16-19 sierpnia 1985 KENIA

Cel pielgrzymki

Zakończenie 43. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego.

Przebieg wizyty w Kenii

• 16 sierpnia
  • NAIROBI: Przylot z Demokratycznej Republiki Konga • Powitanie na lotnisku przez władze kościelne i państwowe oraz biskupów przybyłych na Kongres z całego świata

• 17 sierpnia
  • Wizyta w parku narodowym Masai Mara
  • NAIROBI: Msza św. ma stadionie Nyayo, podczas której Papież pobłogosławił kilkanaście par małżeńskich

• 18 sierpnia
  • NAIROBI: Zakończenie 43. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego. Msza św. W Uhuru Park zwana „Statio Orbis” • Inauguracja działalności Instytutu Teologicznego Episkopatów Afryki Wschodniej • Wizyta w siedzibie ośrodków ONZ ds. Ochrony Środowiska (UNEP) oraz ds. Osiedli Ludzkich (INCHS) • Spotkanie ekumeniczne w nuncjaturze z przedstawicielami wspólnoty protestanckiej oraz spotkanie z wyznawcami islamu i buddyzmu

• 19 sierpnia
  • NAIROBI: Pożegnanie na lotnisku. Odlot do Maroka

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

W dniach od 11 do 18 sierpnia 1985 roku w Nairobi odbył się 43. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, określany jako pierwszy taki kongres w sercu Afryki. Z tym właśnie wydarzeniem wiązała się druga wizyta apostolska Jana Pawła II w Kenii. Przewodnim tematem Kongresu było: Eucharystia a rodzina chrześcijańska. Już w przemówieniu powitalnym Papież podkreślił, że zorganizowanie Kongresu na ziemi afrykańskiej niewątpliwie świadczy o dojrzałości Kościoła na tym kontynencie i jego wkraczaniu w nową epokę: To, co sami otrzymaliście jako dar, chcecie teraz jako dar przekazywać innym.

W ramach Kongresu Ojciec Święty odprawił dwie msze św. Obydwie miały niezwykle uroczystą oprawę, ze śpiewami w językach afrykańskich, miejscową muzyką i tańcami. Podczas pierwszej z nich na stadionie Nyayo Jan Paweł II skupił się na problematyce chrześcijańskiego małżeństwa, akcentując jego nierozerwalny i interpersonalny charakter: W każdej epoce Kościół nieprzerwanie głosi niezmienną prawdę, że małżeństwo jest nierozerwalne. Pary, które dobrowolnie przyjmują ten sakrament, (...) ustanawiają nierozerwalną jedność. Stając się nowym stworzeniem w wodzie chrztu, poprzez małżeństwo mogą stać się żywym znakiem nie zmieniającej się miłości Chrystusa do Kościoła. Papież zdecydowanie wystąpił przeciwko poligamii, gdyż jest przeciwna równej godności osobowej mężczyzny i kobiety, w małżeństwie oddających się sobie w miłości całkowitej, a przez to samo jedynej i wyłącznej.

Następnego dnia Ojciec Święty w towarzystwie 14 kardynałów i 150 biskupów celebrował mszę św. (Statio Orbis) zamykającą Kongres Eucharystyczny. Taneczna procesja z darami trwała 40 minut. Homilia papieska była poświęcona Eucharystii jako centrum życia wspólnoty chrześcijańskiej, centrum życia Kościoła. Eucharystia jest Sakramentem Życia. Zaszczepia Życie Boże na gruncie ludzkiej duszy i w ten sposób staje się zadatkiem życia wiecznego.

Podczas tej pielgrzymki Papież złożył wizytę również w ośrodkach ONZ ds. Ochrony Środowiska oraz ds. Osiedli Ludzkich. W przemówieniu do pracowników tych instytucji Jan Paweł II, przypominając swój apel wystosowany w 1980 r. w sprawie krajów Sahelu (Burkina Faso), jeszcze raz wezwał ludzkość do międzynarodowej pomocy i solidarności z najbardziej potrzebującymi.

(IS)

19 sierpnia 1985 MAROKO

Cel pielgrzymki

Spotkanie z młodzieżą Maroka.

Przebieg wizyty w Maroku

• 19 sierpnia
  • CASABLANCA: Przylot z Kenii • Powitanie na lotnisku przez króla Maroka Hassana II oraz dostojników państwowych i kościelnych • Msza św. w Instytucie Charles de Foucauld • Spotkanie z królem Hassanem II • Spotkanie na stadionie z młodzieżą muzułmańską • Ceremonia pożegnania. Odlot do Rzymu

Charakterystyka i najważniejsze przesłanie pielgrzymki

Pielgrzymka do Maroka należy do najbardziej niezwykłych podróży w pontyfikacie Jana Pawła II. Papież przybył do tego typowo muzułmańskiego kraju na osobiste zaproszenie króla Hassana II. Podczas wizyty w Watykanie w 1980 r. król, uznając wielki autorytet moralny Ojca Świętego, poprosił go o spotkanie z młodzieżą Maroka i wygłoszenie do niej przemówienia. Taki był też zasadniczy cel krótkiego pobytu Papieża w Maroku, kończącego 27. podróż apostolską (Togo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Demokratyczna Republika Konga i Kenia). Jan Paweł II spotkał się także z niewielką wspólnotą katolicką kraju (0,2% ogółu ludności), dla której odprawił mszę św. Wspólnotę tę tworzą głównie potomkowie kolonizatorów oraz osoby przebywające w Maroku czasowo. Kościół cieszy się swobodą w zakresie działalności społecznej, jednak wszelki prozelityzm jest zabroniony.

W homilii Papież mówił o wielkim darze miłości, która powinna przenikać wszelkie działania chrześcijan. Zwrócił również uwagę na zachowanie pełnej szacunku postawy wobec dominującej w kraju społeczności muzułmańskiej. Na spotkanie z Papieżem na stadionie w Casablance przybyło ponad 50 tys. osób, na płycie stadionu w równych szeregach stało 9 tys. chłopców. Obecny był również król Hassan II. Po raz pierwszy Ojciec Święty przemawiał do tak licznego zgromadzenia muzułmanów. W swym wystąpieniu podjął wiele zagadnień nurtujących młodych ludzi, ukazując sprawdzające się w każdej kulturze wartości uniwersalne, takie jak: prawda, pokój, braterstwo, sprawiedliwość. Podkreślił wspólne elementy łączące obydwie religie, zwłaszcza wiarę w tego samego Boga, Boga Jedynego, Boga Żyjącego, Boga, który stwarza wszechświat i swoje stworzenia doprowadza do doskonałości. Papież zaapelował, aby pomimo istniejących różnic kontynuować dialog międzyreligijny. Ojciec Święty wskazał młodym ludziom rolę, jaką winni odgrywać w budowaniu przyszłości własnego kraju i świata: Jedynie poprzez odważne podjęcie pełnej odpowiedzialności będziecie mogli przezwyciężyć obecne trudności. A więc macie podejmować inicjatywy, a nie oczekiwać wszystkiego od dorosłych i od osób na stanowiskach. Macie budować świat, a nie tylko o nim marzyć. Papież zakończył przemówienie modlitwą do wspólnego Boga: „Boże, Sędzio wszystkich ludzi, pozwól, byśmy w dniu ostatecznym należeli do Twoich wybranych. Boże, Sprawco sprawiedliwości i pokoju, udziel nam prawdziwej radości i prawdziwej miłości, a także trwałego braterstwa pomiędzy narodami. I nasyć nas na zawsze Twoimi darami. Amen!". Wystąpienie zostało przyjęte z ogromnym entuzjazmem i aprobatą, o czym świadczyły często rozlegające się oklaski.

(IS)

Źródła

Bibliografia

• (red.) Antoni Jackowski, Izabela Sołjan, Leksykon pielgrzymek Jana Pawła II, Wydawnictwo WAM, Kraków 2005, s. 35, 38-39, 58-60, 63, 65-66, 82-84, 95-96, 121-123, 130, 132-133.
• Jan Paweł II, Dzieła zebrane, Wydawnictwo M, Kraków 2006, t. XIII, s. 381-386, 459-470, 541-548, 647-674, 703-708, 779-792.
• Jan Paweł II, Nauczanie papieskie, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2004, t.VIII,2, s.110-258.
• Insegnamenti di Giovanni Paolo II, Libreria Editrice Vaticana, Rzym 1986, t.VIII,2, s.233-496.

Zobacz także

Podróże apostolskie Jana Pawła II